فعلا تصور ما این است که چین را شکست می دهیم و ویتنام هم به ژاپن می بازد. با این تصورات، ایران و ژاپن هم در نیمه نهایی به مصاف هم خواهند رفت و آنجاست که مسابقه ای نفس گیر برگزار می شود. اما به جای ژاپن، عربستان می توانست حریف ایران در نیمه نهایی باشد. عربستان تیمی بود که توسط ژاپن حذف شد. اما چطور حذف شد؟ با 76 درصد مالکیت توپ و ارائه یک بازی برتر نسبت به ژاپن.
این عربستان اگر بالا می آمد و حریف ایران در نیمه نهایی می شد، می توانست استرس بیشتری برای هواداران تیم ملی ایران ایجاد کند. قطعا تا روز برگزاری آن مسابقه، باید خیلی استرس می کشیدیم که چطور می خواهیم عربستانی را شکست دهیم که مقابل ژاپن 76 درصد مالکیت توپ داشته. اما حالا که ژاپن بالا آمده و آب از سر گذشته، بد نیست یک بار با خودمان مرور کنیم که اگر عربستان بالا می آمد چه می شد و حالا که ژاپن صعود کرده چه سرنوشتی در انتظارمان است.
برای این کار می شود ژاپن و عربستان را مقایسه کرد؛ اینکه همیشه مقابل ژاپن راحت تر بازی کرده ایم یا مقابل عربستان؟ نگاهی به گذشته، نشان می دهد که همیشه برای بازی با ژاپن استرس کمتری داشته ایم تا بازی مقابل عربستان. همیشه ترسی که از ژاپنی ها داشته ایم بیشتر از ترسی بوده که از عربستان داریم. حتی بعضی وقت ها این حس به ما دست داده که ژاپنی ها از ایران می ترسند. اما این حس را هیچ وقت نسبت به عربستان نداشته ایم. حس ایرانی ها نسبت به بازی با عربستان، همیشه آن حس تلخ و بدی است که احساس می کنیم آن ها ضد فوتبال بازی می کنند و مسابقه را به سمت جنگ روانی می برند.
ژاپن را قوی تر از عربستان می دانیم اما معمولا ترجیح می دهیم حریف ژاپن بشویم تا عربستان. عربستانی ها به معنای واقعی کلمه، در جریان بازی روی مغز ما راه می روند. اما ژاپن حتی اگر خیلی هم برتر از ما بازی کند، آن قدر برای هواداران ایرانی اعصاب خردی ندارد.
بردن عربستان برای هواداران بسیار لذت بخش تر از برد ژاپن است، اما در طرف مقابل، باخت به این تیم هم چند برابر زجرآورتر از باخت مقابل ژاپنی هاست. پس با این حساب خیلی هم بد نشد که به جای عربستان، حریف ژاپن می شویم. من که این طوری خیالم راحت تر است.
