داریوش ارجمند بازیگر پیشکسوت سینما و تلویزیون درباره پرداخت سینما و تلویزیون به مقوله ماه محرم، گفت: تلویزیون به اندازه کافی توانسته است به این مقوله بپردازد. برای اثبات این موضوع کافی است که کمی شبکه‌های تلویزیونی را مرور کنید.
وی در پاسخ به این سؤال که آیا تاکنون به میزان کافی درباره مقوله ماه محرم و امام حسین(ع) فیلم و سریال ساخته شده است؟، بیان کرد: تنها ساختن فیلم مطرح نیست، باید دید چگونه فیلمی ساخته شده است و تاثیر آن را بعدها ببینیم. در حال حاضر در کشورمان چنین فیلمهایی با هزینه‌های میلیاردی و در برخی مواقع هم میلیارد دلاری ساخته می‌شود؛ بعد از سریال«امام علی(ع)» داوود میرباقری کمتر فیلم و سریالی توانست در آن حد و حدود باشد، این حرف من نیست بلکه حرف بسیاری از مردم است.
این بازیگر پیشکسوت سینما و تلویزیون ادامه داد: اینکه مردم سریال«امام علی(ع)» را دوست دارند دلیل دارد زیرا آن زمانی که ما این فیلم را می‌ساختیم اندیشه حافظوار داشتیم. حافظ گفت«عشقت رسد به فریاد ار خود به سان حافظ / قرآن ز بر بخوانی در چارده روایت» حافظ وقتی این بیت را گفت نخواست وزیر، رئیس آموزش و پرورش و یا سفیر شود. ما نیز همین کار را انجام دادیم، در سریال«امام علی(ع)» بنده دستمزدم برای دو سال ایفای نقش به دو میلیون تومان هم نرسید، چرا چون ما برای پول نرفتیم برای عرض ارادت به امام (ع) رفتیم، نه تنها من بلکه تمام افرادی که در این سریال دخیل بودند هم چنین حسی داشتند.
وی افزود: نمی‌توانم بگویم فیلمهایی که در این چند سال تولید شده‌اند از نظر اعتقادی ضعیف هستند، اما به نظرم اگر فیلمسازی اثری مذهبی تولید کند با این نیت که با پول آن ساختمان سازی کند به هدفش نمی‌رسد و آن اثر به هیچ عنوان مورد توجه مردم قرار نمی‌گیرد. اگر کسی برای امام حسین(ع) اثری می‌سازد، نیتش باید تماماً عشق ورزیدن به امام حسین(ع) باشد.
بازیگر نقش مالک اشتر سریال امام علی(ع)، اظهار کرد: صداقتی در سریال امام علی(ع) وجود داشت که در وهله اول در وجود خود آقای میرباقری بوده است، به همین دلیل تا به امروز پا برجا مانده است. باید دنبال آن بگردیم که چرا دیگر چنین آثار ساخته نمی‌شود. چه میزان فیلمهای مذهبی ساخته شد؛ اما برخی از آنها تاثیر زیادی نداشته و به فراموشی سپرده شد.
وی در بیان نظر خود پیرامون این موضوع که برخی معتقدند که بازیگر صرفاً ایفای نقش می‌کند و از نقش خود تاثیری نمی‌پذیرد، تصریح کرد: این موضوع برای بازیگران بی‌سواد است، بازیگری که فقط ایفای نقش می‌کند و کار ندارد فیلمی که در آن بازی می‌کند خوب است یا بد؛ عروسک خیمه شب بازی است. همه آنچه که در فیلم اتفاق می‌افتد به بازیگر مربوط می‌شود، یعنی از زمانی که فیلمنامه نوشته می‌شود تا آن زمانی که لباس دوخته می‌شود به بازیگر مربوط می‌شود؛ چرا که در پایان این بازیگر است که باید مجری فیلم باشد. حامل و انتقال دهنده تمام کارهایی که برای یک فیلم انجام می‌شود، بازیگر است. بازیگری که سواد نداشته باشد طبیعی است که در هر فیلم بی‌مایه‌ای بازی می‌کند و این موضوع با هنر مغایر است. بازیگر با انتخاب نقش خود جایگاه اجتماعی‌اش را هم تعیین می‌کند.
ارجمند در پاسخ به این سؤال که آیا می‌توان با برگزاری سمینار و جلسات مختلف این روحیه را تغییر داد، تاکید کرد: این موضوع با سمینار، گفت‌وگو و جلسات مختلف درست نمی‌شود. مگر آن روزی که فردوسی شناسنامه و تاریخ ما را نوشت، سمینار گذاشتند، نه یک جان شیفته، مسئولیت پذیر، دانا و توانا می‌خواست، به همین دلیل هم اینگونه آدمها کم به دنیا می‌آیند.
وی افزود: در حال حاضر نوحه‌هایی با نام اباعبدالله در کشورمان خوانده می‌شود که مضمون آن مشخص نیست. ما بیشتر به شعور حسینی احتیاج داریم. امام حسین(ع) می‌فرمایند: «اگر دین محمد جز با کشته شدن من پایدار نمی‌ماند، پس ای شمشیرها مرا در آغوش بگیرید». این شعاری است که شهدای مدافع حرم امروز به صورت عملی آن را اجرا کردند، همانهایی که گفتند حضرت زینب(س) ناموس ما است.
این بازیگر سینما و تلویزیون گفت: اگر همین فرهنگ شیرخوارگان حسینی برای کودکانی که هنوز در پر قنداق هستند ادامه پیدا کند می‌شود داستان امام خمینی(ره) که قبل از انقلاب به ایشان گفتند یارانت کجایند گفت یاران من در گهواره هستند و دیدیم که در سال 57 نوجوانهای 14-15 ساله بودند که به خیابانها آمدند و انقلاب کردند. فرهنگ سازی باید از گهواره آغاز شود تا نتیجه بدهد.
وی افزود: جوانی که 15-20 سالش شده را که دیگر نمی‌توان به راحتی پرورش داد. این مقوله باید با شیر به درون رود و با رفتن جان از تن برون آید. پدر باید ایثارگر، سالم و وطن پرست به وجود آورد. آموزش و پرورش باید به جای این که صرفاً دانش آموزان را برای مسابقه و مدال آوردن به مسابقات مختلف ببرد، به پرورش انسانهای مفید بپردازد. باید آدمهای سالم پرورش دهیم و این موضوع در خانواده اتفاق می‌افتد. زمانی که ما به مدرسه می‌رفتیم انجمن همکاری خانه و مدرسه داشتیم؛ اما متأسفانه دیگر این انجمن‌ها وجود ندارد.
