این مطالعه توسط محققان "دانشگاه رادبود" (Radboud University) انجام شده است. در این مطالعه ۳۷ فرد به مدت تقریبا ۲۰ سال تحت نظارت قرار گرفته‌اند.
طی این ۲۰ سال محققان میزان بازی این افراد و میزان تعامل آن‌ها با والدین، دوستان و هم کلاسی‌هایشان را مورد بررسی قرار داده‌اند.
این کودکان تحت اسکن ام. آر. آی قرار گرفتند و اطلاعات این اسکن محققان دانشگاه رادبود را قادر ساخت تا دریابند چگونه استرس در مراحل مختلف زندگی بر رشد مغز این کودکان تاثیر می‌گذارد.
محققان تاثیر استرس بر بلوغ مغزی را مورد بررسی قرار دادند. در طول نوجوانی، مغز ما یک فرآیند طبیعی را تجربه می‌کند که در آن ارتباطات پیش‌تر ساخته شده بین سلول‌های مغزی پاک می‌شود و امکان ایجاد شبکه‌های مفید و کارآمدتر را فراهم می‌آورد.
محققان دو نوع از عوامل استرس زا - منفی و تأثیرات مخرب آن‌ها بر روی دو مرحله از زندگی را بررسی کردند: دوران کودکی (۰-۵ سال) و نوجوانی (۱۴-۱۷ سال). آن‌ها این سطوح استرس را به بلوغ "قشر پیش پیشانی" (prefrontal cortex)، "آمیگدال" (amygdala) و "هیپوکامپ" (hippocampus) مرتبط دانستند. این مناطق مغز نقش مهمی در عملکرد اجتماعی و عاطفی ایفا می‌کنند و نسبت به استرس حساس هستند.
استرس ناشی از تجربیات منفی در دوران کودکی، مانند بیماری یا طلاق، به بلوغ سریع قشر پیش پیشانی و آمیگدال در نوجوانی مرتبط است.
با این حال، استرس ناشی از یک محیط اجتماعی منفی در دوران نوجوانی، مانند عزت نفس پایین در مدرسه، به بلوغ آرام ناحیه هیپوکامپ مغز و قسمت دیگری از قشر پیش پیشانی منجر می‌شود.
"آنا تایبروسکا" یکی از محققان این مطالعه گفت: این واقعیت که استرس در دوران کودکی سبب افزایش سرعت بلوغ در دوران نوجوانی می‌شود، با تئوری‌های زیست‌شناسی تکاملی سازگار است.
با این حال، این کار مانع از سازگاری مغز به محیط فعلی می‌شود. به عبارت دیگر، مغز خیلی زود بالغ می‌شود.
