فیلم سینمایی "پسر عمو، دختر عمو" به کارگردانی "روح انگیز شمس" پس از پانزده هفته حضور در چرخه اکران به فروش بسیار اندک 1,552,612,000 دست یافته و با این فروش در رتبه های پایینی جدول فروش سینمای ایران قرار دارد.
این فیلم با نسخه دستمالی شده و از پیش باخته فیلم های کمدی سطحی و مبتذل ساخته شده و می خواهد با همان فاکتورهای سوپر مارکتی مخاطب این روزهای سینما که دیگر کمدی مبتذل را با کمدی واقعی تمیز می دهد به سینما بکشاند. اتفاقی که از نطفه خفه شده و از این فیلم یک شکست سینمایی می سازد.
دختر عمو پسر عمو از دسته آثار سینمای ایران است که حتی نمی توان منتقدانه به آن نگاه کرد. فیلم بیشتر شبیه ادا و اطوار باقی مانده و فیلمنامه حتی در سطحی ترین حالت در آن دیده نمی شود.
الگوی ساخت این اثر کاملاً بر پایه آثار مبتذل بر خنداندن مخاطب به هر نحوی تلاش دارد. روابط بین شخصیت ها وجود ندارد که بخواهیم از ضعف و یا قوت آن صحبت کنیم. هیچ چیز این اثر قابل دفاع نیست و می توان فیلم روح انگیز شمس را تلاشی بیهوده برای هیچ تلقی کنیم.
آنچه در این میان عجیب است را باید حضور دوباره بازیگرانی دانست که همواره ادعای نبود فیلمنامه را دارند. بازیگرانی که از نبود آثار خوب در سینما رنج می برند اما مشخص نیست چرا بازی در چنین کمدی سطحی را پذیرفته اند. اثری که مخاطب هم دیگر توان تحمل آن را نداشته و با وجود تبلیغات فروش نازلی داشته است.
کارگردانی اثر برای پوشاندن نقاط ضعف فیلمنامه و میزانسن های بی سر و ته دست به دامن موسیقی شده است. موسیقی که بیشتر حکم زمان پر کردن در اثر دارد و به سان فیلم های قدیمی می خواهد اثر بی رمقی مثل دختر عمو پسر عمو را جان دوباره ببخشد.
در زمانه ای که فیلم های زیادی در چرخه فیلمسوزی اکران زیان دیده اند مشخص نیست با چه درایتی چنین فیلمی اجازه حضور در چرخه اکران را پیدا می کند. فیلمی که در سطح نازل فیلم های سوپرمارکتی هم نیست و مشخص نیست در کل برای چه ساخته شده است.
فیلم دختر عموم پسر عمو نه تنها اثری ضعیف و نازل در کارنامه کارگردان گمنام آن به حساب می آید بلکه نقطه سیاهی در کارنامه بازیگرانی همچون مجید صالحی است که طی این سالها سعی کرده با احتیاط بیشتری انتخاب کند. احتیاطی که در این فیلم کاملاً به فراموشی سپرده شده است.
