امام حسین (ع) روز پنجشنبه، دوم محرم سال ۶۱ هجری قمری وارد کربلا شد. برخی نیز ورود وی را غیر از پنجشنبه نقل کرده‌اند. به خاطر همین روز دوم محرم، روز ورود به کربلا نام گذاری شده است.
روز دوم، نماد پایداری است. اباعبدالله الحسین (ع) از همان آغاز حرکت با حوادث گوناگونی روبه رو شد. از بی وفایی کوفیان گرفته تا تعقیب شدن از سوی سپاهیان دشمن؛ با این حال از ادامه راه منصرف نشد و همچنان استواری کرد.
امام حسین (ع) آموزگار بزرگ پایداری است. در بعضی از روایات، آمده است که وقتی امام نام کربلا را شنید فرمود «هَذا مَوْضِعُ کَرْبٍ هاهُنا مُناخُ رِکابِنا وَ مَحَطُّ رِحالِنا وَ مَقْتَلُ رِجالِنا وَ مَسْفَکُ دِمائِنا بِهذا حَدَّ ثَنی جَدّی رَسُولُ اللّه ِ صلی الله علیه و آله؛» اینجا محل غم و بلا است، اینجا خوابگاه مرکب‌های ماست، محل فرود آوردن بار‌ها و توشه‌های ماست، اینجا قتلگاه مردان ما و محل ریختن خون‌های ماست؛ جدم رسول خدا (ص) این گونه به من خبر داده است.»
روضه ورود به کربلا
روضه ورود به کربلا، از جمله روضه‌های مربوط به عزاداری برای امام حسین (ع) است که در دهه اول محرم خوانده می‌شود. روضه خوان در این مجلس به سخنان امام حسین (ع) هنگام رسیدن به کربلا اشاره می‌کند که در آن امام حسین (ع) از وقایع روز‌های آینده و مصائب اهل بیت خبر می‌دهد. همچنین با بیان چگونگی پیاده شدن بانوان از مرکب‌ها به کمک جوانان بنی هاشم، گریزی به تنها شدن حضرت زینب (س) پس از شهادت امام حسین (ع) هنگام سوار شدن بر مرکب زده می‌شود.
در این مجلس ضمن بیان این سخن امام حسین (ع) «اللهم انی اعوذبک من الکرب و البلاء» اشعاری از شاعران آئینی و مرثیه سرا خوانده می‌شود.
