کارلوس کی‌روش پیش از ترک لیسبون پرتغال برای بازگشت به تهران در گفت‌وگویی اظهار داشت: بیش از هر چیزی احترام برایم مهم است، احترام به زندگی‌ام، احترام به شخصیتم و احترام به کاری که می‌کنم. به نظرم همه ما باید عزت نفس داشته باشیم و باید نگران این موضوع باشیم و بس.
وی با اشاره به بزرگی کار خود در زمان حضورش روی نیمکت تیم جوانان پرتغال و البته کار بزرگ کاشف بزرگ و ماجراجوی پرتغالی در قرن پانزدهم میلادی، تأکید کرد: چند سال از جام‌های جهانی جوانان در سال‌های 1989 و 1991 – سال‌هایی که کی‌روش تیم ملی فوتبال جوانان پرتغال را به قهرمانی جهان رساند- می‌گذرد؟ ما جام را با خود به شهر بِلم پرتغال بردیم و رئیس فدراسیون پرتغال آن را تحویل گرفت و واسکو دوگاما (کاشف پرتغالی و اولین اروپایی که از طریق دریا به هند رسید) هم در راه هند بود. قرن‌ها پیش بود! امروز، ما نسلی از بازیکنان، مربیان، مدیران و به خصوص روزنامه‌نگارانی داریم که می‌توانند ایده بدهند که کی‌روش چه کسی بوده است. وقتی در سال 2008 هدایت تیم ملی پرتغال را بر عهده گرفتم، خیلی‌ها با خود فکر می‌کردند که من دستیار سرالکس فرگوسن هستم و در واقع دستیاری بیش نیستم.
سرمربی تیم ملی فوتبال ایران در پاسخ به این پرسش که «آیا شما در زمانی که فوتبال بازی می‌کردید، دروازه‌بان خوبی بودید؟» گفت: خیر دروازه‌بان خوبی نبودم. در واقع این پدربزرگم بود که اولین توپ را به من داد و من را با فوتبال آشنا کرد. او همیشه فوتبال بازی می‌کرد. با این حال من می‌خواستم که در پست دفاع میانی بازی کنم. من فوتبالم را به عنوان مهاجم شروع کردم و کم‌کم یک پست یک پست به عقب آمدم و در نهایت هم به نیمکت رسیدم!
