زائران اربعین با عبور از مرز مهران اولین کار خود یعنی زیارت امیرالمومنین امام اول خود را انجام می دهند.
این زائرین با یا علی گویان و یا حیدر از خیابان های اطراف حرم مطهر علوی به سمت حرم حرکت می کنند تا از مقتدای خود رخصت بگیرند و به زیارت سوم امام شیعیان حرکت کنند.
وقتی در ایوان طلا هستی و می بینی و می شنوی زائرین اربعین و بویژه ایرانی ها یا حیدر می گویند و به سمت ضریح حرکت می کنند بی اختیار خود را به جمعیت می رسانی تا از گروه عاشقان علی بی ابیطالب دور نمانی.
این افراد با اشک شوق بر گرفته از اقتدار و عظمت امیرالمومنین خود را در رکاب آن حضرت می بینند و از مولای خود اجازه می گیرند.
وقتی در حرم علوی نشسته ای و زیارت نامه می خوانی یاد غربت و تنهایی علی (ع) و درد دل کردن آن حضرت با چاه می افتی و دوست داری کاری برای اهل بیت انجام دهی و چه کاری بهتر از اینکه هدف قیام ابا عبدالله الحسین توسط پیروانش ادامه یابد و دنبال شود.
زائرین غیرایرانی و عراقی اربعین هم در حرم امیرالمومنین به مقتدای خود تسلیت می گویند و آرزوی زیارت قبر مطهر حضرت فاطمه زهرا دارند که ای کاش هر چه سریعتر محقق شود.
اربعینی ها با یک موضوع واحد آن هم "اربعین" خود را به عتبات عالیات رسانده اند و عجب واویلایی است اربعین و طریق نجف به کربلا.
یاد و نام اربعین حسینی در بین شیعیان و حتی مسلمانان قرنهاست که گرامی داشته و حتی تبدیل به خاری در چشم دشمنان شده است.
وقتی پیاده روی را در طریق نجف به کربلا با عمود یک شروع می کنی دوست داری هر چه سریعتر پیاده بروی تا خود را به قطعه ای از بهشت در کربلا برسانی چرا که دیگر در آنجا قرار و آرامشی ندارد.
از یا علی تا یا حسین و یا عباس راهی نیست.
