در کشور ما بقاع متبرکه زیادی وجود دارد. یکی از این بقاع که در تهران وجود دارد، بقعه امامزاده عینعلی و زینعلی است. شاید مردم تهران کمتر نام این امامزاده را شنیده باشند.
زمانی که می‌خواهیم با ماشین به زیارت امامزاده عینعلی و زینعلی برویم به سختی باید از کوچه‌های تنگ پونک عبور کنیم؛ چراکه دو ماشین نمی‌توانند به طور همزمان از آنجا عبور کنند یا در آنجا توقف داشته باشند؛ پارکینگی هم در محل امامزاده وجود ندارد که زائران ماشین خود را درآن مکان پارک کنند البته به گفته مهدی مزینانی مدیر امامزاده عینعلی و زینعلی قرار است که با اجرای طرح جامع در مکان امامزادگان امکانات ورزشی، کتابخانه دیجیتال، سالن جلسات و دو طبقه پارکینگ ساخته شود، ضمن اینکه مقرر است بوستان این دو امامزاده با پله به پارک نهج‌البلاغه منتقل شود.
وقتی از در ورودی امامزادگان عینعلی و زینعلی وارد می‌شویم، حیاط بزرگ و وسیعی را مشاهده می‌کنیم که داخل حیاط و جلوی در ورودی امامزادگان چند قبر قدیمی مشاهده می‌شود؛ نکته جالب این قبرها این است که بر روی تمام قبرها پسوند «پونکی» به چشم می‌خورد.
این ۲ امامزاده در محله خوش آب و هوایی از محله‌های قدیمی تهران واقع شده‌اند به گونه‌ای که آب و هوای مطبوع محوطه، فضای عرفانی امامزاده را دو چندان می‌کند.
در طرف دیگر حیاط حوض آبی رنگی وجود دارد که آبی در آن نیست؛ وسط حیاط امامزاده کانال آبی وجود دارد که طبق گفته‌ها این ۲ امامزاده مظلومانه کنار این نهر آب به شهادت رسیده‌اند.
امامزاده عینعلی و زینعلی که نسبشان به امام زین العابدین (ع) می‌رسد، در محلی دفن شده اند که این امامزادگان حدود ۱۱۵۰ سال قبل در آن به شهادت رسیده اند.
بر اساس اخباری که سینه به سینه نقل شده است، در چگونگی به شهادت رسیدن این دو امامزاده آمده است که این دو برادر در زمان امام رضا(ع) به اتفاق حضرت معصومه (س) و در دوران خلافت هارون‌الرشید به ایران آمدند. پس از ورود آنها به ایران، مأموران دستگاه حکومتی که قصد قتل‌عام سادات و فرزندان آنها را داشتند، در مسیر مشهد راه را بر آنها بستند و در نتیجه متفرق شدند.
آن دو برادر زمانی که از دست رژیم آن زمان در حال فرار بودند، به قریه پونک می‌روند و به کار برای مردم آن دِه مشغول می‌شوند. در همین احوال زمانی که در حال استراحت و مرتب کردن خود کنار نهر آبی که هم‌اکنون نیز به صورت کانال آب در وسط حیاط امامزادگان دیده می‌شود، بودند؛ میرابی به نام علی عمران آن دو را به صورت مظلومانه‌ای با ضرباتی به شهادت می‌رساند و آن دو را به داخل چاهی می‌اندازد.
بعدها با گذشت زمان و با کم شدن فشارهای حکومتی مردم محله پونک که از وجود این دو پیکر مبارک داخل چاه اطلاع داشتند، این ۲ را بیرون آورده و برای آنها بقعه‌ای بنا می‌کنند.
