سرویس مذهبی افکارنیوز- «لَقَد مَنَّ اللهُ عَلَی المُؤمِنینَ إذ بَعَثَ فِیهِم رَسُولاً مِن أنفُسِهِم یَتلُوا عَلَیهِم آیاتِهِ وَ یُزَکّیهِم وَ یُعَلِّمُهُمُ الکِتابَ وَ الحِکمَةَ وَ إن کانُوا مِن قَبلُ لَفِی ضَلالٍ مُبینٍ؛ البته خداوند بر مؤمنین منّت گذارد هنگامی که در میان آنها پیامبری از جنس خودشان فرستاد که آیات او را برای آنها بخواند و کتاب و حکمت به آنها بیاموزد، گرچه پیش از آن در گمراهی آشکار بودند. ۱
بعثت پیامبر اسلام صلّی الله علیه و آله و سلّم، نعمت بزرگ الهی است که در قرآن، از آن به عنوان منّت الهی یاد شده است، نعمتهای بزرگ و گرانبها را منّت گویند. چون کلمه «مَنَّ» به معنی سنگهایی است که با آن وزن می کنند، فرستادن پیامبری که ما را از گمراهیها نجات بخشد و به سوی حق و حقیقت هدایت کند، واقعا نعمت بزرگی می باشد، به ویژه که این پیامبر از جنس خودمان و از نوع بشر است، تا احتیاجات و نیازمندیهای ما را دقیقا درک کند و دردها و مشکلات و مصائب زندگی ما را لمس نماید و با توجه به آنها، به تربیت انسانها اقدام کند.
مهمترین قسمت برنامه ی تربیتی انبیاء، تبلیغات عملی آنها است، به این معنی که اعمال آنها بهترین سرمشق و وسیله ی تربیت است، زیرا با زبان عمل بهتر از هر زبانی می توان تبلیغ کرد و این در صورتی امکان پذیر است که تبلیغ کننده از جنس همان تبلیغ شونده باشد، با همان خصائص جسمی و با همان غرائز و ساختمان روحی. اگر پیامبران مثلا از جنس فرشتگان بودند، این سؤال برای مردم باقی می ماند که اگر آنها گناه نمی کنند، آیا به خاطر این نیست که شهوت و غضب و نیازها و غرائز گوناگون بشری را ندارند؟ و به این ترتیب برنامه ی تبلیغات آنها تعطیل می شد. لذا پیامبران از جنس بشر انتخاب شدند، با همان
نیازها و غرائز، تا بتوانند سرمشقی برای همگان باشند. ۲
منبع:
۱. سوره آل عمران، آیه۱۶۴.
۲. تفسیر نمونه، ج۳، ص۱۵۹.
۳. گلچینی از گلستان محمّدی، ص۴۰.
