سرویس مذهبی افکارنیوز- حضرت رسول اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم روزی به یکی از اصحاب خویش فرمود:
در راه خدا دوست بدار و برای خدا دشمن بدار، برای خدا موالات و دوستی کن و برای خدا دشمنی کن. یقینا جز با این به ولایت نخواهی رسید.
هرگز کسی طعم ایمان را نمی یابد، هر چند نماز و روزه اش فراوان باشد، مگر آن که چنین باشد.
انگیزه هر عمل تعیین کننده ارزش آن است.
در مکتب وحی هر کاری که برای خدا و در راه خدا باشد، قداست می یابد و ماندگار می شود و اجر الهی دارد، و اگر مقدّس ترین کار و الهی ترین عمل ناخالصی داشته باشد، از ارزش و اعتبار می افتد.
مسلمان مکتبی کسی است که دوستی و دشمنی اش، پیوند و قطع رابطه اش، گفتار و سکوتش، جهاد و صلحش، عطا و منعش همه و همه برای خدا باشد. این که در آیات قرآن همه از جهاد یا هجرت یا انفاق «فی سبیل الله» سخن گفته شده است، برای آن است که اگر اینها باشد، ولی نه در راه خدا، ارزش ندارد.
وقتی می توان به ولایت خدا دست یافت و با او هم جبهه و هم خط شد که همه کارها برای او باشد.
نماز و روزه و عبادت هم وقتی برای بنده لذّت بخش و شیرین است که آن بُعد اخلاص و الهی را داشته باشد.
تولّی و تبری که از واجبات دینی است، بیانگر همه جهت گیری خدایی در کارهاست.
منبع: راه زندگی(حکمت های نبوی)، ص ۱۵.
