به گزارش افکار نیوز ؛ امیر فیلمی است که در گونه هنر و تجربه باید آن را ارزبابی کرد و از جنس فیلم هایی هست که از تمام هیجانات فیلم های امروزی به دور است. این فیلم که فیلمبرداری نوینی دارد ، روایت آن خیلی ساده و خطی است.
فیلمنامه امیر از معدود فیلمنامه های شخصیت محور سینمای ایران است که البته نتوانسته به خوبی مخاطب را با شخصیت همراه کند چون مخاطب هیچ اطلاعاتی از گذشته و احساسات فعلی او ندارد و در هیچ کجای فیلم مخاطب با امیر همراه نمی شود حتی برای امیر موقعیتی طراحی نشده است که بتواند تصمیم سختی بگیرد تا مخاطب با او آشنا شود.تنها چیزی که از شخصیت امیر می بینیم سیگار کشیدن او در تمام لحظات فیلم است.
در کارگردانی، اقلیما سعی کرده است با دکوپاژ های متفاوت و فرم گرایی بتواند حرف های جدیدی در این زمینه داشته باشد به عنوان مثال پسر بچه ای که بچه طلاق است را در کل اثر نمی بینم و فقط صدای او را در لحظاتی که در متن داستان قرار دارد میشنویم.
به طور کلی امیر فیلم مخاطب خاص است که البته در مقایسه با فیلم های هنر و تجربه ای مثل ماهی و گربه خیلی ضعیف تر است و نمی تواند رضایت مخاطب را جلب کند.
