او بعدها با تمرکز بر بازیگری در فیلم‌های سینمایی چون «این زن حرف نمی‌زند»، «پرونده هاوانا»، «یکی میخواد باهات حرف بزنه»، «جای او دیگر خالی نیست»، «گیلدا» و سریال‌هایی مانند «شن‌های کف رودخانه»، «آوای باران»، «آخرین گناه»، «یک روز قبل» و... به ایفای نقش‌های مختلف پرداخت و توانست خود را به عنوان بازیگری شایسته در این حوزه تثبیت کند. او این روزها فیلم سینمایی «رقص پا» به کارگردانی مزدک میرعابدینی را بر پرده سینماها دارد. به بهانه بازی پگاه در این فیلم گفت‌وگویی با او داشته‌ایم که در ادامه می‌خوانید:
بازیگری نوعی خلق کردن است
حمیدرضا پگاه، بازیگری را نوعی خلق کردن می‌داند. او کمترین دستمزدش را در همان کار اولش (ماهی 50 هزار تومان) گرفت. پگاه تیم پرسپولیس را دوست دارد و هدف نهایی‌اش در بازیگری را عین خود زندگی کردن می‌داند و می‌گوید بازیگری چند «ت» دارد: تعقل، تخیل، تفکر، تعهد و توانایی.
او حرفه کارگردانی را دوست دارد و یکی از دلمشغولی‌هایش به حساب می‌آید.
حرف آخر با کارگردان
کار با کارگردانان جوانان ضمن تمام سختی‌هایی که دارد، جذابیت‌هایی هم دارد. مسلما من هر نظر و عقیده‌ای راجع به نقشم، روابط آدم‌های قصه، فضای داستان و... داشته باشم به کارگردان می‌گویم، اما به هر حال صاحب کار کارگردان است و حرف آخر را او می‌زند.
فیلمی جوان‌پسند
فیلم «رقص پا» نگاه متفاوتی به سینمای رایج ایران دارد. البته نقشی که من در این فیلم بازی می‌کنم، خیلی عجیب و غریب نبود و بیشتر به دلیل خود مزدک میرعابدینی که کارگردان جوان و بااستعدادی است، در این کار بازی کردم. «رقص پا» فیلم جوان‌پسندی است که به مسائل و مشکلات جوانانی که دغدغه ازدواج دارند، می‌پردازد. دغدغه‌ای که این فیلم دارد دغدغه‌ای فراگیر در تمام جامعه است و فکر می‌کنم مردم بتوانند با آن ارتباط برقرار کنند.
خلاصه داستان «رقص پا»
محمدعلی وندی بازیگر، فیلمساز و معلم تئاتر ناامید از مهاجرت به‌زادگاهش تهران بازگشته تا همراه با همسرش میترا صدری، نقاش زندگی تازه‌ای را شروع کنند، اما جست‌وجو برای پیدا کردن خانه‌ای مناسب و کنجی آرام غیرممکن به نظر می‌رسد. در این فیلم هنرمندانی چون مزدک میرعابدینی، ندا صارمی منفرد، حمیدرضا پگاه، افسر اسدی، نگار عابدی، نقی سیف جمالی و محمود نظرعلیان بازی می‌کنند.
دستمزد پایین بازیگرها
از رقم دستمزدهای کلانی که عده‌ای می‌گویند برخی بازیگران می‌گیرند اطلاع دقیقی ندارم، ولی اگر هم این‌طور باشد حتما استحقاقش را دارند که می‌گیرند، اما در کل باید بگویم اگر بخواهیم دستمزد بازیگران ایران را با دیگر کشورهای دنیا مقایسه کنیم، میزان دستمزدهای ما رقم پایینی است که من همیشه سعی می‌کنم در اندازه خودم رقمی منصفانه بگیرم.
نقش‌های مردهای آرام و سر به راه
از آنجا که بیشتر نقش آدم‌های آرام و سر به راه به من پیشنهاد می‌شود، خیلی دوست دارم خودم را در نقش‌های متفاوت محک بزنم. به هر حال شغل ما طوری است که در وهله اول انتخاب می‌شویم و بعد خودمان انتخاب می‌کنیم. البته من همیشه سعی‌ام بر این بوده که نقش‌هایم را تا جایی که می‌توانم خودم براساس معیارهایم انتخاب کنم و متن‌ها و شخصیت‌هایی را که موردپسندم نیست، نپذیرم. اتفاقا همین مساله هم باعث شده بازیگر خیلی پرکاری نباشم. دلم می‌خواهد در کارهایی باشم که دوستشان دارم که البته همیشه هم این اتفاق نمی‌افتد.
بازی در مدیوم‌های مختلف
اعتقادی به مرزبندی میان مدیوم‌های مختلف (سینما، تلویزیون و تئاتر) ندارم و به نظرم بازیگری که حرفه‌اش بازیگری است با درک برخی تفاوت‌های ساختاری باید بتواند در تمام این حوزه‌ها کار کند. اگر بازیگری از پس نقشی که به او سپرده می‌شود خوب برآید، دیگر برایش فرقی نمی‌کند که این نقش را در تئاتر بازی کند یا جلوی دوربین. برای من فیلمنامه قوی است که حرف اول را می‌زند و این را در هر حوزه که باشد قبول می‌کنم.
