این روز ها مناطق عملیاتی جنوب کشور میزبان دانشجویان،مشتاقان،زائران و یادگاران دفاع مقدس است که از اقصی نقاط و سرتاسر کشور خود را به این مناطق رسانده اند و چون پروانه هایی به دور شمع که شهدا باشند می چرخند آری قدرشناسی رسم خوبی است که خوشبختانه در فرهنگ ما وجود دارد و در چند سال گذشته دست کم در این بحث تکریم شهدا فراموش نشده است اما می خواهیم ببینیم چرا بسیاری از نوجوانان و جوانان و دانشجویان در این روزهای پایانی اسفند و نوروز این منطقه را به عنوان مقصد سفر خود انتخاب می کنند و نا خود آگاه این سوال پیش می آید که چرا این حرکت مثل بسیاری از حرکات نمادینی که در عرصه فرهنگ شکل می گیرد شکست نخورد و چرا مثل تعداد قابل توجهی از برنامه هایی که برای مردم در نظر می گیرند بی اثر نماند پس باید بپذیریم سفرهای راهیان نور با بسیاری از این حرکات به ظاهر فرهنگی فرق دارد.
راهیان نور یک برنامه یا جشنواره نیست راهیان نور یک همایش یا یک جلسه از جمله جلسات بی هدف و بی برنامه نیست که عده ای در آن دعوت شوند و عده ای دیگر خود جوش شرکت کنند و عده ای هم جایزه بگیرند و بسته های فرهنگی شان را دریافت کنند که خود نقل ونبات و پایه ثابت این برنامه هاست نه راهیان نور رفتن و دیدن و حس کردن یادمان و مکان شهادت شهدایی است که در خون خود غلتیدند شهدایی که من هرچه به ذهن و قلمم التماس کنم و فشار بیاورم نمی توانم آن مردانگی و آن حماسه و آن شعور و شورشان را بر قلم بیاورم، نه قلمم این ظرفیت را دارد نه من و نه کاغذ هایم گنجایش آن را دارند، بله این است فلسفه اردوهای راهیان نور ،شاید در ابتدا و برای نخستین بار با تبلیغات یا اصرار برخی مسئولین این حوزه در دانشگاه ها یا پایگاه های بسیج تمایل به حضور در این خاکم پاک را پیدا کنیم اما هرکس یک بار طمع نمک شهدا را بچشد راه را گم نمی کند شهدا همچون ماهی هستند در آن جاده ی تاریک شب که فقط آن ها هستند که با نور وجودی خود بر ما می تابند و مسیر را برای ما روشن می کنند.
بله از آن به بعد رفتن به دیدار شهدا قسمت می خواهد،لیاقت ومعرفت چرا که باید خود را در این مسیر قرار داد شهدا انسان را می خرند و بعد می سازند،راهیان نور یک سفر معمولی نیست راهیان نجوایی است با جوانان پاکی که در راه دفاع از ناموس و وطن خود و با وجود آن که اربابشان حسین ابن علی(ع) را ندیدند اما آن سیاق و راه و روش را برای خود انتخاب کردند و ماندگار شدند قرآن کریم در آیات بسیاری به زنده بودن شهدا اشاره کرده که همان حیات طیبه است حال هرکسی تعبیری از این زنده بودن برای خود تعریف کرده است در آیه 169 سوره آل عمران می فرماید :
و لا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتاً بل احیاءُ عند ربهم یرزقون
(169 آ ل عمران)
(و گمان نکنید آنان که در راه خدا کشته شده اند، مردگانی هستند، بلکه آنان زنده و نزد پروردگارشان روزی می گیرند.)
شهید همواره زنده است و مرگ او در واقع انتقال از حیات جاری در سطح طبیعت به حیات پشت پرده آن است و خداوند در در آیه ای دیگر می فرماید : (و لا تقولوا لمن یقتل فی سبیل الله اموات بل احیاء و لکن لاتشعرون) که در این آیه نیز به زنده بودن شهید اشاره نموده است در قرآن کریم، حدود ده آیه به صورت صریح درباره کسانی که در راه خدا کشته شده باشند وجود دارد. از جمله مسائلی که در این آیات به آن اشاره شده است عبارت است از زنده بودن شهید، رزق شهید، آمرزش گناهان شهید، ضایع نشدن عمل شهید، مسرت و خوشحالی شهید، وارد شدن در رحمت الهی و رستگاری شهید.
شهادت فنا شدن انسان برای نیل به سرچشمه نور و نزدیک شدن به هستی مطلق است،شهادت عشق به وصال محبوب و معشوق در زیباترین شکل است. شهادت مرگی از راه کشته شدن است، که شهید آگاهانه و بخاطر هدف مقدس و به تعبیر قرآن (فی سبیل الله) انتخاب می کند. یعنی شهید در راهی کشته می شود که هر دو ارزش آگاهانه و فی سبیل الله را داراست و چنین مرگی است که به تعبیر پیامبر(ص) شریفترین و بالاترین نوع مردن است (اَشرُفُ المُوًتِ قَتْلُ الشَّهادَهِ) و علی(ع) آن را گرامی ترین نوع مردن می داند.(اَکْرُمُالمُوًتِ اَلْقُتْلُ) و همین طور در آیات و روایات دیگری هم از حیات شهدا و پاکی آن ها سخن به میان آمده و گفته شده شهدا هیچ خوف و ترسی ندارند چرا که در دنیا امتحان خود راپس داده اند.
این جایگاه و پاکی شهدا باعث شد که راهیان نور ماندگار شود و به سان سایر حرکات سمبلیک و نمادین و فقط برای رفع تکلیف از بین نرود.
راهیان نور در این میان بر حقیقتی اساسی تکیه دارد و داستان یا نمایش نبوده و نیست راهیان نور مثل جشنواره نیست که هرجا خواستیم بتوانیم برپایش کنیم یا مثل موزه نیست که هرجا خواستیم ایجادش کنیم، راهیان نور متکی به حقیقت وجودی خون و نور شهدا است. راهیان نور یک حرکت نمادین نیست، یک زیارت حضوری است برای همین منشأ اثر حقیقی است حتی برای کسی که احساساتش چندان در آن سرزمین شعله ور نشود، یا جنگ را به چشم ندیده و لمس نکرده باشد حتی برای کسی که اطلاعات چندانی از آن سرزمین نداشته باشد. رابطه‌ی میان آن زمین و زائرین یک رابطه‌ی حقیقی و زنده است. اگر «الاحد جبل یحبنا و نحبه» پس هویزه زنده است و اگر «یسبح لله ما فی‌السموات و الارض» دوکوهه می تواند با ما سخن بگوید این شعر و تشبیه و استعاره نیست، این‌ها حقایق وجودی هستند که زائر با چشم دل آن را می بیند و با قلبش احساس و با ذهنش درک می کند.
این ها همه بخشی از دلایلی بود که این روزها بسیاری از جوانان عاشق پیرو راه و و روش و منش و معرفت شهدا را به سرزمین نور و مناطق عملیاتی جنوب می کشاند و دل را چون کبوتری عازم کوی دوست می کند و باید برای همه دست اندرکاران این حرکت فرهنگی دعا کرد و خدا قوت ویژه ای گفت تا خداوند کمکشان کند و قوتی که به شهدا بخشید به آن ها بدهد تا شاهد تکریم بیش از پیش این سرمایه های جاودان کشورمان باشیم چرا که طبق فرموده رهبر عزیز انقلاب حضرت آیت الله خامنه ای(زنده نگه یاد و خاطر شهدا کمتر از شهادت نیست)،راستی هنوز پیکر برخی از شهدا در همین مناظق زیر خروار ها از خاک است و هرسال در همین روزها بسیاری از شهدا تفحص می شوند و به میهن عزیزمان بر می گردند تا تکه پلاک و استخوان آن ها مرحمی باشد بر دل غمدیده مادرانشان.
روحشان شاد
