نیکی کریمی در یادداشتی نوشت:
روزهایی که کمدیهای نازل مجوز میگرفتند اولین فیلم من در پستوها خاک می خورد
حول و حوش سال ۸۲ است ، کتاب “ناتور دشت” سلینجر مثل میلیونها آدم دیگر برایم جالب آمده بود ، دست به قلم شدم که درباره زنی بنویسم سرگردان در پرسه ای شبانه در خیابانی در این دیار، روایتی بود از آن روزهای بخشی از زنان و مردان ایران.
تجربه فیلمنامه نویسی و فیلمسازی برای زنی که نمی خواهد فقط بازیگر بماند، البته که آسان نیست ولی آن نوشته به لطف خدای پاک، به فیلم “یک شب” مبدل شد که در بیش از ۸۰ جشنواره مشهور جهانی به نمایش در آمد و دنیا فهمید زن ایرانی، حرفهایی برای شنیده شدن دارد، ولی درد اینجاست که مسوولین وقت سینمایی ایران، این فیلم را برای ۱۰ سال توقیف نگه داشتند،! همان سالهایی که کمدیهای نازل، مجوزهای راحت میگرفتند که مردم از سینما نا امید و ناامیدتر بشوند، اولین فرزند سینمایی مستقل من، در پستوها خاک میخورد و بماند هزینه های روی دست و…
فیلم “یک شب” پروانه نمایش گرفت اما فیلمنامه اش، نه!
چندی پیش به سنت فیلمسازان دنیا که قصد انتشار فیلمنامه هایم را داشتم، فیلمنامه “یک شب” نیز اجازه نشر نگرفت! طنز تلخ اینست که فیلم بالاخره سال پیش پروانه نمایش گرفت و در گروه خوب هنر و تجربه اکران شد و بعد هم وارد شبکه خانگی شد.
در این سالها “چند روز بعد”، “سوت پایان” و “شیفت شب ” را در راستای دردهای کمتر دیده شده مردمم تقدیم کردم و میدانستم به جای اینکه دنبال ” مهم بودن” باشم چه بهتر که ” مفید بودن” را برگزینم و به لطف صبوری شما میکوشم که بضاعت ناچیزم را کمی به لیاقتهای عظیم شما مردم نزدیک کنم.
نشود زنانی مانند من در حسرت انتشار کتابشان سالها انتظار بکشند
امیدوارم مردم ایران و به ویژه زنان پاک این سرزمین، من، نیکی کریمی را به عنوان فرزندشان چه زمانی که افتخار بازیگری دارم چه نویسندگی و چه کارگردانی، قبول کنند و خدای پاک این دیار را از بعضی بدسلیقگی های فرهنگی برهاند و نشود که فرزندان این خاک در نزد فرنگیان محترم تر شمرده شوند تا مسوولین فرهنگی کشور…
و نشود که زنانی که مانند من در چهارچوب قوانین کشور با همه محدودیتهایش به کار فرهنگی مشغولند، در حسرت انتشار کتابشان سالها انتظار بکشند و مسوولین فرهنگی به فکر صدور فرهنگی این چنین به زنان جهان باشند…
شب یلدا و میلاد حضرت مسیح ، نماد توحید و صبوری را به شما مردم نانین دیارم تبریک میگویم.
