عقیل نزد امام علی علیه السلام آمده و می‌گوید: مالی به من بده تا بدهی‌ام را بپردازم، خواسته ام را برآور تا از نزدت بروم.
حضرت می گوید که اگر صبر کنی در هنگام تقسیم بیت المال، سهم خود را نصف می کنم و نیمی را به تو می‌دهم.
اما عقیل صبر نمی کند و باز هم اصرار می ورزد تا علی سهمی بیشتر از بیت المال نصیبش کند.
امام(ع) اندکی درنگ می کند و رو به برادر می گوید: اکنون شمشیرم را بر می دارم و تو نیز شمشیرت را بردار. چشمان گرد شده عقیل را که می بیند ادامه می دهد: میرویم به سوی حیره(شهری با سکنه ثروتمند بازرگان) می خواهیم بر آنها شبیخون بزنیم و اموالشان را بگیریم!
عقیل می گوید: مگر من دزد هستم علی؟ امام پاسخ می دهد: از یکی بدزدی بهتر است که از همه مسلمانان بدزدی.
عقیل منطق علی را که می بیند راه کاخ معاویه را در پیش می گیرد و به خواسته اش می رسد.(۱)
این روزها و در شرایط خاص تحریم ناشی از ایستادگی مردم و نظام بر خواسته های اصولی، آنچه که بیش از هر چیزی مردم را آزار می دهد اخبار اختلاس و مفاسد اقتصادی و دزدی های از بیت المال است. و این کلام امیر تذکری به همه کسانی است که دستی در بیت المال دارند. آنهایی که از بودجه بیت المال ارتزاق می کنند و آنهایی که قرار است امین مردم در هزینه کرد این بودجه ها باشند.
اما امیر مومنان علیه السلام در کلامی دیگر فلسفه این نگاه را روشن می کند و می فرماید: به خدا سوگند، اگر شب را روی گیاه خاردار به سر برم یا در طوق های آهنین کشیده شوم، برایم خوش تر است که در روز رستاخیز، خدا و رسولش را ملاقات کنم در حالی که ستمکار بر برخی بندگان باشم و چگونه ستم روا دارم بر کسی، به خاطر جانی که به سرعت به سوی نابودی روان است و ماندنش در خاک طولانی است؟(۲)
۱ - سیاست نامه امام علی علیه السلام نوشته آیت الله ری شهری
۲- همان
