«مصلحت»، «هناس» و حالا «خدای جنگ». حسین دارابی قدم به قدم به خدای جنگ می رسد. او باید در هناس اشتباه کند تا از عبرت‌های آن، فیلم پخته خدای جنگ متولد شود. خدای جنگ تکلیفش با شخصیت اصلی روشن است. حسین دارابی راهی پیدا کرده است که گرفتار پاسخ به این ارگان یا آن خانواده و دوستان قهرمان قصه‌اش نشود.
داستان «خدای جنگ» برداشتی آزاد از شکل گیری اولین یگان موشکی جمهوری اسلامی ایران است. شخصیت اصلی نامش «حسن طهرانی مقدم» نیست قهرمان خدای جنگ «ابراهیم» است. ابراهیمی که با زیرکی فیلمساز برخی از اخلاق‌های حسن طهرانی مقدم را در خود دارد. او با همین ایده جذاب با فراغ بال به درام فیلم خود پر و بال می‌دهد.
چه خوب است دیگر پرتره‌های سینمای ایران از این الگو استفاده کنند و الزاما نام شخصیت قهرمان قصه خود را برای درام فیلم خود انتخاب نکنند.
خدای جنگ بر خلاف کار قبلی احسان ثقفی «هناس»، فیلم نامه قدرتمندی دارد. فیلم به قدری ریتم خوبی دارد که گویا مخاطب همراه با ابراهیم، تیم یگان موشکی را انتخاب می‌کنند.
این از خصوصیات فیلمنامه خوب است که در مرحله اول مخاطب را در صندلی سینما میخکوب می‌کند. دیگر نقطه طلایی فیلم بدون هیچ اغراقی موسیقی متن فیلم است.
در خدای جنگ به معنای کامل کلمه واژه موسیقی متن موجود است. مسعود سخاوت دوست که شاهکار «موقعیت مهدی» را در کارنامه خود دارد باز همه را شوکه می‌کند. موسیقی در خلق ریتم خدای جنگ بعد از فیلمنامه نقش مکمل را دارد. مثال خوب کار ماندگار سخاوت دوست بخش فراهم کردن ابزار لازم برای تیم لیبیایی در کرمانشاه و بازی فیلمساز با گرامافون است.
در خدای جنگ جز بازی «ساعد سهیلی» در نقش ابراهیم با بازی‌های شگفت انگیز عده‌ای تازه‌کار غافلگیر می‌شویم.
تدوین به شکل درستش در خدمت فیلمنامه است. حسین دارابی به خوبی با فیلمبرداش هماهنگ است. در خدای جنگ همه چیز باید در خدمت فیلمنامه احسان ثقفی باشد.
یکی از نقاط ضعف خدای جنگ انتخاب بازیگر زن فیلم است. دارابی می‌توانست با سپردن نقش زن ابراهیم به یک بازیگر زن مشهور فیلم خود را در گیشه هم تثبیت کند. ای کاش حسین دارابی سکانس داخلی جماران را به شکل دیگری ثبت می کرد. غربت در سکانس جماران دارابی در لانگ شات با آن پوتین‌های خاکی از رزم بسیجیان قابل لمس بود.
متاسفانه شخصیت سید اسماعیل به فیلم کمکی نمی‌کند. اما در مقابل شخصیت کریمییان که غیرمستقیم ما را یاد «محسن رفیق‌دوست» می‌اندازد کاملا به‌جاست.
«خدای جنگ» فیلمی در ستایش ارداه ملی است. فیلم حسین دارابی نتیجه درست چند سال آزمون خطای سازمان اوج است. سازمان اوج به خود ببالد که حسین دارابی را تقدیم سینمای جمهوری اسلامی ایران کرد.
حامد زبیراوی
