امیرحسین مهر مجری طرح فیلم سینمایی " پوست " در گفتگو با افکارنیوز اظهار داشت: در حالی که عمده فیلم‌های ارسال شده به عنوان «نماینده سینمای ایران» به آکادمی اسکار از حال و هوای اجتماعی برخوردار بوده‌اند؛ فیلم «پوست» به کارگردانی بهرام و بهمن ارک و تهیه کنندگی محمدرضا مصباح که در جشنواره ها و زمان اکران توجه بسیاری از منتقدان داخلی و خارجی را به خود جلب کرد، متفاوت‌ترین گزینه‌ای است که می تواند از شانس حضور در جمع فیلم‌های غیرانگلیسی‌زبان اسکار 2023 برخوردار باشد.
او همچنین ابراز داشت: با توجه به عقد قرارداد با پخش کننده خارجی به زودی اکران جهانی این فیلم نیز آغاز خواهد شد.
فیلم سینمایی «پوست» ساخته برادران ارک که پیش از این در جشنواره های مطرحی چون کن جوایز مهمی دریافت کرده اند عاشقانه ای ترسناک با روایت های محلی آذربایجان و به زبان ترکی ست.
گزیده‌ای از دیدگاه‌های نویسندگان و منتقدان درباره این فیلم را از نظر می‌گذرانید:
سید آریا قریشی: «پوست» به‌عنوان نمونه درستی از یک فیلم بومی با فضاسازی متفاوتی در سطح سینمای ایران و موفق در ترکیب الگوهای فیلم‌های ترسناک و عاشقانه، اثری ارزنده محسوب می‌شود.
محمدرضا مقدسیان: «پوست» فیلمی جسورانه، بومی و منطبق بر باورها و حکایات و افسانه‌های محلی ایرانی است و مهمترین و برجسته‌ترین ویژگی فیلم بدیع، تازه، جرأت‌مندانه، تصویرمحور و در یک‌کلام سینما بودن آن است. این‌همه در مختصات سینمای ایران یعنی ایجاد امید برای قدم برداشتن در مسیر تنوع بیشتر در شکل و محتوای فیلم‌سازی و ایجاد رنگ‌های تازه و دور شدن نسبی از نخ‌نماشدگی دلهره‌آور فعلی در سینما.
امیررضا مافی: برای من که سینمای لانتیموس، خصوصاً «خرچنگ» و «کشتن گوزن مقدس» را دوست دارم، فیلم «پوست» یک نمونه وطنی درجه‌یک است. اینکه فیلمی به‌زبان آذری و بدون بازیگر مشهور همه را میخکوب کند ستودنی است.
بهمن عبدللهی: ترکیب واقعیت و افسانه در ستایش عشق. بهمن و بهرام ارک به بوم و اقلیم خود توجه کرده‌اند. آدم‌های جغرافیای روستای کوچک جملگی یا درگیر ترس‌اند یا سحر. اما شخصیت اصلی داستان، با عشق بر ترس و جادو غلبه می‌کند و به وصال می‌رسد. این ماجراها با تصاویری سورئالیستی و روایتی تودرتو تماشاگر را با خود همراه می‌کند.
کتایون کیخسروی: «پوست» فیلمی دشوار و پیچیده است که اگر اجرای خوبی نداشت می‌توانست سازندگانش را به خطر بیاندازد؛ اما فیلم، از پس این داستان و فضای سخت برمی‌آید.
آرش فهیم: «پوست» فیلمی خلاقانه و خلاف عادت در سینمای ایران است. سازندگان فیلم به‌راحتی می‌توانستند با هجو باور مردم به موجودات نامرئی و تصویرسازی اگزوتیک از این موضوع، بار خود را برای سفر به جشنواره‌های فرنگی ببندند اما خوشبختانه نگاه فرهنگی بر فیلم حاکم است و زاویه دوربین، مماس و نزدیک به حال‌وهوای مردمی است که مرکز توجه فیلم قرار گرفته‌اند.
سیداحمد میراحسان: در فیلم برادران ارک بیش از هر چیز ساختار روایت و شالوده تفکر روایی، از یکسو کانون مهمترین مسیر تشخیص جایگاه فیلم است و از سوی دیگرمسئله حس در زمان بودن و نبودن فیلم وسلیقه روایی و وجه ذوقی تمایز اثری متکی بر عناصر قومی/ بومی جهان افسانه و چگونگی قرائت آن در زمان اکنون ما و مسیر تأویلی فیلم «پوست» اهمیت دارد که از انواع استعارات، افسون افسانه وآئین و نهاده های منظر نقادانه ایدئولوژیک و نقد اجتماعی و نهانه سیاسی مشحون است.
سحر عصرآزاد: «پوست» فیلمی است که با رویکرد به گونه سینمای ترس و وحشت که متاسفانه نمونه‌های نادری در سینمای ما دارد، تلاش می‌کند الگویی جدید به واسطه نمایش ترس ایرانی ارائه دهد. هم‌خوانی باورهای کهن با بستر و جغرافیای انتخابی که روستایی بکر و رمزآلود در آذربایجان است، کمک کرده اتمسفر قصه و فیلم منحصربه‌فرد و در عین حال ملموس و باورپذیر شود؛ روستایی که همه اجزای آن ساخته شده تا جهان فیلم را به بهترین و دقیق‌ترین شکل ممکن در ذهن مخاطب بازسازی کند. فیلم از جزئیات فنی و تکنیکی و هنری بدیع و ساختارشکنانه‌ای بهره می‌برد که در کنار هم تبدیل به چرخ‌دنده‌های پیش‌برنده درام برای تبدیل شدن به یک اثر منحصربه‌فرد شده‌اند؛ از موسیقی نوآورانه و غریب تا فیلم‌برداری جنون‌آمیز و البته میزانسن‌ها و قاب‌هایی که دور از ذهن و انتحاری به نظر می‌آیند.
مسعود طاهری: نکته بسیار مثبت فیلم «پوست» مواجهه سازندگان با پدیده‌های عالم سنت و دنیای قدیم است که سعی کرده‌اند آن‌ها را درک کنند و همدلانه با آن پدیده‌ها برخورد کنند نه برخورد به اصطلاح روشنفکرانه‌ای که همواره سعی بر نفی آن پدیده‌ها می‌شود، «پوست» روایت‌گر اسطوره و افسانه است، اما گرفتار توهم نمی‌شود. طیف مخاطبان فیلم هم می‌تواند جالب توجه باشد از ساده‌ترین مخاطب روستا‌های آذربایجان و دیگر روستا‌های ترک زبان سایر استان‌های ایران تا نه تنها قشر فرهیخته بلکه این فیلم می‌تواند مخاطبانی درجه یک مانند فیلسوفان داشته باشد. اگر به سینمای ملی قائل باشیم این فیلم ویژگی کامل این سینما را دارد و اگر به سینمای شرقی معتقد باشیم برخی از ویژگی‌های مثبت این سینما را هم داراست.
فریبا اشویی: فیلم «پوست» به‌خوبی از پس موضوع اصلی (درام عاشقانه) و عناصر سازنده روایتش برآمده است. داستان پوست از آتش شروع (اوج درام) و به آن ختم (فرود درام) می‌شود. پوست (تحفه آراز برای مارال) دلیلی است برای رجعت آراز به عوامل بازدارنده عاشقی. عواملی چون: مادر و طلسم‌هایش و یا برادر دوچهره سید که راه شهود و دریافت آگاهی را برای او هموار می‌سازند.
مصطفی مرشدلو: برادران ارک در فیلم «پوست» نشان می‌دهند که برای ساختن فیلم‌شان علاوه بر اینکه تحقیق قابل تاملی در میراث جن شناختی فولکلوریک کرده‌اند، سینما و نشانه شناسی آن را به خوبی می‌شناسند و می‌توانند از آن نشانگان در اثر خودشان بهره ببرند.
سیدرضا صائمی: «پوست» با روایت یک افسانه محلی وهم‌آلود و عاشقانه فارغ از اینکه در فرم یک ساختار ترکیبی را از حیث ژانری صورت‌بندی کرده از حیث مضمونی نیز نشان داده چه قابلیت‌ها و ظرفیت‌های داستانی و نمایشی ارزشمندی در فرهنگ‌های بومی ما وجود دارد که می‌تواند به سینما راه بیابد و هوای تازه‌ای برای نفس کشیدن سینمایی که در ورطه تکرار و کم‌داستانی افتاده فراهم کند. از این حیث فیلم «پوست» را باید اثری جسورانه در تجربه‌گرایی بومی دانست که می‌تواند جریان‌ساز باشد.
علیرضا مجمع: پوست برداشتی از یک افسانه آذری است. به طبع ما با فیلم برادران ارک طرفیم که خواسته‌اند به سینمای وحشت نزدیک شوند، اما فقط رویه ترس را نشان دادند. تا ته ترس نرفته‌اند، فیلمنامه‌شان در جا‌هایی که باید پر باشد کم آورده است. شخصیت اجنه اگر درآمده بود قطعا فیلم نجات پیدا می‌کرد.
