این شب ها برزو نیک نژاد سری 2 سریال « دودکش » را در کنداکتور پخش دارد. فصل اول این مجموعه طنز نمایشی رمضان سال 92 به کارگردانی محمد حسین لطیفی به روی آنتن رفته بود. در فصل اول، نیک نژاد که حالا سکان دار فصل دوم شده، نویسندگی کار را به همراه حسن وارسته برعهده داشت. وارسته ای که چند سال بعد به تیم تولید « بچه مهندس » اضافه شد و از فصل دوم همراه این گروه شد.
هومن برق نورد در نقش فیروز مشتاق با تیکه کلام های « آمپاس » و « قمپز درکردن » توانست با بازی نقش پدری زحمت کش، جای خود را در دل مخاطبان این سریال باز کند و به شخصست محبوب این سریال تبدیل شد. سریالی که توانست در ماه رمضان آن سال، یک یاز پربیننده ترین مجموعه های نمایشی سیما شود.
فضای ساده و صمیمی خانواده مشتاق، بازی های خوب و باورپذیر بازیگران خردسال این مجموعه و از همه مهمتر قصه ای که مخاطب را هر شب پای این سریال می نشاند؛ همه و همه دست به دست هم دادند تا برزو نیک نژاد بعد از 8 سال، فصل دوم این سریال را جلوی آنتن ببرد. هرچند لطیفی در رمضان سال 95 سریال «پادری» را با همان بازیگران و در ادامه همان قصه به پخش شبکه یک رساند ولی به گفته منتقدان و فعالان فضای مجازی، نه سریال «پادری» و نه «دودکش2» که الان در حال پخش است، هیچ کدام نتوانستند موفقیت و محبوبیت سری اول دودکش را تکرار کنند.
دودکشی که این شب ها در حال پخش است، بیشتر تبدیل به دورهمی بازیگران این مجموعه پس از گذشت 8 سال از سری نخست آن شده است. نه خبری از قصه و فیلمنامه ای منسجم برای جذب هر شبی مخاطبان وجود دارد و نه دیگر بازی و تیکه کلام های تکرای بازیگران چنگی به دل می زند. به گونه ای که مخاطب اگر از میانه های پخش این سریال، آن را تماشا و دنبال کند، اصطلاحا چیزی از دست نداده است.
این داستان غم انگیزی که برای دودکش اتفاق افتاده، اتفاقا برای سریال های چند فصلی دیگر نظیر «بچه مهندس» و «از سرنوشت» نیز تکرار شده است. اصرار به ادامه فصل های این مجموعه های نمایشی بدون قصه و داستان و صرفا اضافه کردن داستانک هایی که نه کشش لازم برای جذب مخاطب را دارند و نه بودن و یا نبودن آنها لطمه ای به کل ماجرا می زند و یا پیوستن یکی دو بازیگر جدید در هر فصل، مخاطب را راضی نمی کند. سال هاست که نبود قصه و داستانی منسجم در شالوده بسیاری از فیلمنامه سریال های تلویزیونی و آب بستن های بیخودی، تماشاگران را آزار می دهد به خصوص اینکه سریالی که به زور همه عناصر نمایشی، به پایان خود رسیده، باید در فصل های دیگر ادامه پیدا کند.
