گاهی صفحه روزنامه، خبر سراسریِ صداوسیما، صفحه اول خبرگزاری و پایگاه‌های خبری را این‌گونه می‌بینم که در آن‌ها چند خبر منفی و چند خبر مثبت و امیدوارکننده وجود دارد.
اخبار سیاسی- گاهی با ذره‌بین می‌گردیم تا دستاوردی از دولت را برجسته کنیم و امید را فریاد بزنیم تا ۱۴۰۰ برسد و امیدوارتر زندگی را پی بگیریم.
جنس تولید محتوا از اصحاب دولت، زرد شده؛ اما چرا؟
از سلبریتی و بازیگر و ورزشکار، یک جنس محتوا تولید می‌شود و حاشیه‌های آنان رنگ مخصوص به خود را دارد ولی از سیاستمداران و مدیرانِ صاحب‌منصب باید جنس و رنگ دیگری از محتوا صادر شود. علی‌القاعده کسی که قلم، بیان و دستور او قیمت و برش زیادی در سطح کلان دارد باید گزارشِ تصمیم‌ها و اجرا و عمل به آن‌ها را به سمع و نظر مردم برساند؛ نه اینکه مدام بخواهد درگیر حاشیه و کل‌کل با کاربران فضای مجازی باشد. وقتی این افراد خود را بازیگر عرصه دیگری بدانند، اسم‌شان با حاشیه‌هایی از زباله تا همجنس‌گرایی گره می‌خورد!
خانم شهیندخت مولاوردی، معاون پیشین رئیس‌جمهور در امور زنان و خانواده، بازهم خبرساز شد؛ تصویری عجیب و غیر‌قابل‌دفاع در کانال شخصی ایشان درج شد که به همجنس‌گرایی و خانواده‌ای با دو پدر و یک فرزند یا دو مادر و یک فرزند، مشروعیت می‌داد!
پس از رسانه‌ای شدن این امر، ایشان گفته‌اند: «اواخر شب و در عالم خواب‌وبیداری!» این مطلب را منتشر کرده‌اند و البته به اهالی رسانه که به این امر واکنش نشان داده‌اند، حمله کرده‌اند. اما دراین‌باره نکاتی شایان‌ذکر است:
یک. در دین مبین اسلام و فرهنگ اصیل ایرانی معمول و مرسوم است که بعد از اشتباهات، به‌صورت واضح و شفاف، عذرخواهی و ابراز شرمندگی می‌کنند و قول عدم تکرار و تعهد به جبران می‌دهند نه اینکه طلبکارانه بگویند اواخر شب و در عالم خواب‌وبیداری بوده و لابد مسئولیتی متوجه ما نیست!
دو. اشتباهات ایشان فقط اواخر شب و در عالم خواب‌وبیداری نیست؛ اشتباهات عجیب‌تری اوایل روز و نه در عالم خواب از وی دیده‌ایم که با هیچ متر و معیاری قابل‌پذیرش نیست؛ مثلا کدام انسان بیداری غیر از ایشان می‌گوید: «زنان در کشورهای همسایه مانند عربستان به‌مراتب شرایطی بهتر از ایران دارند» یا کیست که حماسه حضور و بزرگ‌ترین اجتماع بشری حول محور حضرت اباعبدالله علیه‌السلام را نبیند و زباله‌هایی که در مسیر پیاده‌روی اربعین آن‌هم عموما به دلیل نبود زیرساخت‌های موردنیاز برای این جمعیت عظیم را به‌عنوان دغدغه خود معرفی کند و این‌گونه به زوار حسینی بتازد: «چه اندازه رفتارهایمان با امامان بزرگواری که برای زیارتشان سر از پا نمی‌شناسیم و نظافت را از ایمان می‌دانند، شباهت دارد؟!»
سه. پیرامون رفتار و آسیب‌های برخی سلبریتی ها زیاد گفته‌اند، اما کم‌تر کسی از عوارض بروز و ظهور «سلبریتی‌های سیاسی» سخنی رانده، کسانی که نه سابقه علمی یا اجرایی مؤثری دارند، نه در دوره تصدی مسئولیت، گره‌ای از مشکلات مردم بازکرده‌اند و بدتر از همه، توان و تحمل دیده نشدن ندارند! اینان، به هر بهانه‌ای که شده، باید دیده شوند تا حتی اگر نمی‌توانند به دلیل مثبت و موجهی موردتوجه قرار گیرند، به دلیلی ناموجه در صدر اخبار قرار گیرند.
اما با این طیف چه باید کرد؟
مسئولان باید تذکر دهند و مهار کنند، مردم بی‌توجهی کنند و رسانه‌ها، همان‌گونه رفتار کنند که در قبال برخی سلبریتی‌های کم‌مایه حوزه‌های دیگر عمل می‌کنند؛ یعنی تبیین و تشریح کنند و ماهیت تهی چنین چهره‌هایی را برای عموم آشکار سازند.
بعضی از مسئولان کشور نه بین خواب‌وبیداری بلکه در خواب عمیق تشریف دارند و برخی هم خواب نیستند بلکه خود را به خواب‌زده‌اند. این خوابِ غفلت یا به خواب‌زدگیِ عالمانه و عامدانه یک قربانی دارد و آن‌هم مردم‌اند.
البته ما هم نه معصوم هستیم نه ادعایی داریم؛ اما قطعا پس از اشتباه، گردن از مو باریک‌تر خود را نشان می‌دهیم و از کرده‌ی اشتباه خود ابراز ندامت می‌کنیم.
اشتباه پیش می‌آید؟ بله؛ ممکن است پیش بیاید ولی اشتباه هم قاعده، حد و حدود و ضابطه‌ای برای جبران دارد.
مسئولان و مدیران کشور باید بدانند دوره ارباب‌ورعیتی بیش از ۴۰ سال است که تمام‌شده و آنان باید نسبت به اشتباهات خود، غیر از خدا در محضر مردم هم پاسخگو باشند.
