وبسایت رادیوی ملی آمریکا (ان‌پی‌آر) در گزارشی نوشت: اینکه هیلاری کلینتون – نامزد ریاست جمهوری حزب دموکرات آمریکا – روز یکشنبه با اکراه و به اجبار اطلاعاتی را درباره بیماری خود منتشر کرد، موضوع جدید و عجیبی نیست و بی‌میلی آشکار او نسبت به شفاف‌سازی وضع سلامت خود به پیروی از الگویی است که نامزدهای انتخاباتی و رؤسای جمهور آمریکا در گذشته آن را بنیان نهاده‌اند.
بسیاری از نامزدهای پیشین انتخابات ریاست جمهوری آمریکا از جمله آنهایی که سرانجام به کاخ سفید راه یافتند، در دوران رقابت‌های انتخاباتی خود و حتی پس از آن، برای جلوگیری از رسوایی یا سوءاستفاده انتخاباتی رقبا و منتقدان، جزئیات مربوط به وضع سلامت خود را مخفی می‌کردند.
بر همین اساس، زمانیکه هیلاری کلینتون روز یکشنبه در مراسم یادبود حادثه 11 سپتامبر در نیویورک به طرز مرموزی از دید عموم ناپدید شد، تا چندین ساعت هیچکس اطلاعی از سرنوشت او نداشت. حتی خبرنگارانی که از نزدیک فعالیت‌های انتخاباتی او را دنبال می‌کنند نیز دلیل ناپدید شدن او را نمی‌دانستند. تا اینکه پس از چند ساعت گفته شد نامزد دموکرات‌ها به دلیل "گرمازدگی" به منزل دخترش در نیویورک رفته است. اما با افزایش گمانه‌زنی‌ها، ساعاتی بعد ستاد انتخاباتی او سرانجام با انتشار بیانیه‌ای از ابتلای او به بیماری ذات‌الریه خبر داد.
بیماری مخفیانه کلینتون و بی‌میلی ستاد انتخاباتی او نسبت به انتشار اطلاعات بیشتر در این باره یکبار دیگر این پرسش را در فضای انتخاباتی آمریکا مطرح کرد که رؤسای جمهور و نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری چرا و تا چه اندازه باید درباره وضع سلامت خود شفاف‌سازی کنند.
دونالد ترامپ – رقیب جمهوری‌خواه 70 ساله کلینتون – نیز تا امروز تنها یک سند کوتاه از وضع سلامت خود منتشر کرده که در آن، از زبان پزشک خود به عنوان "سالم‌ترین نامزد ریاست جمهوری تاریخ آمریکا" معرفی شده است.
اما تنها نامزدی که طی سالهای اخیر با شفاف‌سازی خود استاندارد جدیدی را برای دیگر نامزدهای انتخاباتی تعریف کرد، «جان مک‌کین» نامزد جمهوری‌خواه انتخابات ریاست جمهوری 2008 بود. وی که در آن زمان 71 ساله بود و در صورت پیروزی در انتخابات، پیرترین رئیس جمهور آمریکا لقب می‌گرفت، به خبرنگاران 3 ساعت فرصت داد تا پرونده پزشکی 1200 صفحه‌ای او را به دقت مطالعه کنند. پرونده‌ای که نشان داد او به خاطر سرطان پوست مدتی تحت درمان بوده و علاوه بر بیماری‌های دیگری مانند آرتروز، از سطح چربی خون بالایی نیز برخوردار است.
با این حال، چه پیش از مک‌کین و چه پس از او، رؤسای جمهور و نامزدهای انتخاباتی معدودی درباره وضع سلامت خود تا این اندازه شفاف با رای‌دهندگان آمریکایی صحبت کرده‌اند.
به عنوان مثال، «جرج دابلیو بوش» در ژانویه 2002 با یک کبودشدگی در زیر چشم چپ خود در مقابل دوربین‌ها ظاهر شد. اما مدتها طول کشید تا کاخ سفید اذعان کرد که او شب قبل از آن در حین تماشای یک مسابقه فوتبال برای یک لحظه هوشیاری خود را از دست داده و از روی کاناپه به زمین افتاده است.
جرج بوش پدر نیز در سال 1992 در یک ضیافت شام در توکیو دچار حالت تهوع شد و برروی صندلی خود - و حتی طبق برخی گزارشها – برروی نخست وزیر ژاپن بالا آورد؛ اما هیچگاه درباره جزئیات و علت آن شفاف‌سازی نشد.
اما معروف‌ترین نمونه پنهانکاری درباره وضع سلامت مربوط به سی و دومین رئیس جمهور آمریکا یعنی «فرانکلین روزولت» است که در 39 سالگی پیش از رسیدن به ریاست جمهوری به فلج اطفال مبتلا شد و کنترل پاهای خود را از دست داد. با این حال او در حالیکه در خفا همواره برروی صندلی چرخدار می‌نشست، در مقابل مردم از آرتز (وسیله‌ای پوشیدنی برای کمک به معلولان حرکتی) استفاده می‌کرد و روی پاهای خودش می‌ایستاد. در طول دوران ریاست جمهوری او نیز هیچ خبرنگاری اجازه عکس‌برداری از او برروی صندلی چرخدار را نداشت.
البته موارد پنهانکاری درباره وضع سلامت رؤسای جمهور و نامزدهای انتخاباتی آمریکا تنها به این موارد محدود نمی‌شود. «گروور کلیولند» دیگر رئیس جمهور اسبق آمریکا نیز داستان جالبی در این باره دارد. در سال 1893 اعلام شد که او به زودی برای تفریح به ماهیگیری می‌رود؛ اما حقیقت آن بود که او برروی قایق تفریحی یکی از دوستانش مورد عمل جراحی سرطان دهان قرار گرفت. یک هفته بعد او به کاخ سفید بازگشت و از ماهیگیری به عنوان یک "تجربه زیبا" یاد کرد!
«وودرو ویلسون» نیز به همین ترتیب در دومین دوره ریاست جمهوری خود سکته مغزی خود را در حالیکه بر اثر آن تقریباً فلج شده بود و بینایی یکی از چشمانش را از دست داده بود، تا 18 ماه از مردم آمریکا مخفی نگه داشت.
