پایگاه اینترنتی پولیتیکو نوشت: با توجه به اینکه کمتر از شش ماه به آغاز کار رئیس جمهور جدید آمریکا باقی مانده است،وزیر خارجه این کشور به شدت در تلاش برای دستیابی به یک راه حل سیاسی درباره سوریه است و به تلاشهایش برای حفظ ائتلاف بین المللی ضد داعش و نیز مهار روسیه در سوریه و اوکراین ادامه می دهد.
دوستان و متحدان جان کری وزیر خارجه آمریکا می گویند در کری هفتاد و دو ساله هیچ نشانه ای مبنی بر ناامیدی و کاهش فعالیت مشاهده نمی شود و وی هیچ برنامه مشخصی برای دوران پس از فعالیت به عنوان وزیر خارجه آمریکا آنهم پس از سه دهه فعالیت سیاسی ندارد. برخی از دوست داران کری امیدوارند هیلاری کلینتون نامزد حزب جمهوریخواه در صورت پیروزی در انتخابات ماه نوامبر در وزارت خارجه آمریکا جایی برای این دیپلمات خستگی ناپذیر داشته باشد.
چندین منبع اعلام کرده اند بر این باورند کری احتمالا از ادامه حضور در فعالیت های دیپلماتیک فشرده استقبال می کند و در صورتی که وی در سمت وزیر خارجه یا فرستاده ویژه در زمینه هایی که از تجربه بالایی برخوردار است از جمله سوریه، ایران، یا مناقشه اسراییل و فلسطین مورد استفاده قرار گیرد، دانش وی به کار خواهد آمد.
پی جی کرولی سخنگوی وزارت خارجه آمریکا در دوران هیلاری کلینتون گفت: احتمال این که کری بتواند نقشی ویژه را به عهده بگیرد، وجود دارد زیرا شرایط اگر کنترل کاخ سفید به دست یک گروه دوست بیفتد نسبت به این که کنترل کاخ سفید به دست گروه رقیب بیفتد،متفاوت خواهد بود.
با این حال کرولی و چندین تن از دیگر مسئولان کنونی و سابق و نیز شماری از دیپلمات های خارجی بعید می دانند که کری در صورت راهیابی کلینتون به کاخ سفید وزیر امور خارجه بماند. ْآنها می گویند کلینتون تعداد زیادی از متحدان شایسته دارد. وی شاید علاقمند باشد که به وزارت خارجه آمریکا چهره ای غیرسیاسی تر بدهد.
جیک سالیوان مشاور ارشد وی اخیرا تلاش کرد با مطرح کردن این مسئله که کلینتون امیدوار است اجماع دو حزبی در سیاست خارجی از جمله مسایلی مانند ایران و اسراییل را دوباره برقرار کند، حمایت جمهوریخواهان ضد ترامپ را به دست آورد. بسیاری از جمهوریخواهان کری، سناتور سابق دمکرات و نامزد سابق ریاست جمهوری را بیشتر یک سیاستمدار می دانند تا یک دیپلمات.
این پایگاه اینترنتی افزود: فهرستی که کلینتون برای دیگر گزینه های سمت وزیر خارجه دارد شامل دو فردی است که در زمان وزارت خارجه کلینتون خود سمت های بلندپایه ای داشتند. یکی از آنها ویلیام برنز دیپلمات با سابقه است که بین سالهای دو هزارویازده تا دو هزارو چهارده معاون وزیر خارجه آمریکا بود. انتصاب وی نیز به نوعی پیامی مبنی بر عدم حزبی گرایی خواهد بود.
برنز شصت ساله یک دیپلمات کهنه کار است که در دوره بوش و اوباما سابقه فعالیت در وزارت خارجه را داشته است. وی همچنین شخصیتی نزدیک به جیک سالیوان است که به منظور پیگیری گفتگوهای پنهانی با ایران که منجر به توافق هسته ای ژوئیه 2015 شد به همراه وی به عمان و سوییس سفر کرده بود.
پولیتیکو افزود: گزینه دیگر کلینتون دیگر همکار بلندپایه سابقش در وزارت خارجه یعنی وندی شرمن است که تا همین تابستان گذشته معاون وزیر خارجه آمریکا در امور سیاسی بود. وی همچنین مذاکره کننده ارشد هسته ای آمریکا با ایران طی سالهای دو هزارو سیزده تا دو هزارو پانزده بود. صدها ساعت گفتگوهای وی با دیپلمات های ایرانی موجب شده است که طرفدارانی در محافل سیاست خارجی حزب دموکرات داشته باشد.
با این حال وی در میان منتقدان جمهوریخواه توافق هسته ای ایران طرفداران کمی دارد. اعلام نامزدی شرمن احتمالا موجب بحث های طولانی در سنا برای کسب رای اعتماد کنگره خواهد شد به ویژه اگر دموکرات ها نتوانند که در انتخابات نوامبر سنا را پس بگیرند.
دوست خانوادگی کلینتون ها یعنی استروب تالبوت دیگر گزینه پست وزارت خارجه آمریکا است. تالبوت هفتاد ساله خبرنگار سابق تایم است که اکنون موسسه بروکینگز را اداره می کند. تالبوت همچنین در مسایل مربوط به روسیه تخصص دارد و این تخصصش می تواند به ویژه در زمان تنش های کنونی با مسکو موثر باشد.
کرت کمبل دیگر نامزد احتمالی سمت وزیر خارجه دولت کلینتون است که در زمان وزارت خارجه خود او، معاون امور شرق آسیا امور حوزه اقیانوس آرام بود. وی همکاری نزدیکی درباره شرق آسیا در سیاست خارجی اوباما داشت. برخی منابع نیز می گویند تام دانیلون دیگر فردی که به دنبال سمت وزارت خارجه است.
وی در زمان وارن کریستوفر، نخستین وزیر خارجه بیل کلینتون رییس دفتر وی بود.دیگر گزینه احتمالی به عهده گرفتن این سمت جیمز استاوریدیس است که از افراد نزدیک به ستاد انتخاباتی کلینتون به شمار می رود. هیچیک از این افراد به طور مشخص ایدئولوژیک نیستتند و برخی از افراد نزدیک به محافل سیاست خارجی آمریکا می گویند کلینتون احتمالی فردی را برای اجرای سیاست خارجی خود انتخاب خواهد کرد نه فردی که موضع سیاست خارجی خود را داشته باشد.
