35 سال پیش، وقتی خبرنگاران درباره هدف دیکتاتور عراق از حمله به ایران پرسیدند، با غرور و تبختر جواب داد: سه روز دیگر در تهران پاسختان را می دهم!
هشت سال گذشت و نه تنها صدام به تهران نرسید، که اگر حمایت همه‌جانبه کشورهای غرب و شرق و سیل دلارهای نفتی ارتجاع عرب نبود، بساط حکومت صدام ظرف کمتر از دو سال برچیده می شد.
این روزها، همسایه شمالی عراق که گویی ماجراجویی‌های همسایه معدومش را از یاد برده، در حمایت از تروریست‌هایی که تهدیدی برای امنیت منطقه و جهان هستند، جنگنده روسی را در حال عملیات ضد داعش سرنگون می کند و به تعبیر رئیس جمهور روسیه، از پشت به روند مبارزه با تروریسم خنجر می زند و سپس از اشغال هفت روزۀ روسیه با کمک ناتو سخن می گوید!
رجب که گویی در دفتر کارش نقشۀ جهان یا دست کم نقشه اروپا را هم ندارد، حتما نمی داند که مجموع مساحت کشورش به اضافه تمامی مساحت اروپا که به پشتیبانی آن دلخوش است، به یک سوم مساحت روسیه نمی رسد!
صدام با کمک همۀ کشورهای قدرتمند و ثروتمند جهان، نتوانست حتی یک وجب از خاک ایران را که پس از انقلاب اسلامی نیروی نظامی و تسلیحاتی منسجمی نداشت، اشغال کند و کمتر از دو دهه بعد، بدون این که ایران گلوله ای شلیک کند، از سوراخ موش بیرون کشیده شد و پس از محاکمه به دلیل جنایات بی شمار ضدبشری، سرش بالای دار رفت.
اکنون این پرسش جدی مطرح است که اردوغان و پشتیبانانش در صورت ادامۀ ماجراجویی های نابخردانه، در برابر یکی از دو ارتش قدرتمند دنیا، آن هم در اوج آمادگی و انگیزه، چند ساعت دوام می آورند؟
خوب است یک نفر رجب را از خواب بیدار کند!
