حسن خلق که از آن به اخلاق نیکو هم تعبیر می شود، دارای سه خوش مقدس است:
بخشی از آن در «خوشرویی»، بخشی در «خوشخویی» و بخشی هم در «خوشگویی».در مواجهه دو نفر با یکدیگر، پیش از هر سخن و عمل، دو صورت با هم روبرو می شوند. مواجهه دو انسان با هم و کیفیت این رویارویی چهره ها، نقش عمده در نحوه گفتار دارد و رمز گشایش قفل دلهاست.
خوشرویی هم در نگاه مطرح است، هم در لبخند، هم در گفتار و رفتار. مبدأ بسیاری از آشنایی ها یک تبسم بوده است و از سوی دیگر، روابط بسیاری با اخم و ترش رویی به هم خورده است. زیرا چهره اخمو و ابروهای گره خورده و صورت در هم و بسته، دریچه ارتباط و صمیمیت را می بندد و بر عکس،چهره شکفته و باز، کلید آغاز محبت و دوستی است.
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در این رابطه می فرمایند: «با مومنان با چهره گشاده و روی باز دیدار کن که روی خوش و چهره باز، موجب جذب دل ها و افزونی محبت هاست .»هنگامی که مردی با خستگی ناشی از فعالیت روزانه وارد منزل می شود، انتظار دارد با همسری خوشرو و با تبسم رو به رو گردد. اگر زن نیز با ترشرویی با وی برخورد کند، خستگی های مرد بر تنش می ماند و اندوهناک میگردد زیرا خوشرویی زن در برخورد با همسرش، برای مرد، ارزش بسیاری دارد. البته این به معنای این نیست که آقایان فکر کنند همسرشان در منزل، کاری انجام نمی دهد و خسته نیست. درواقع، اگر هر یک از زن و مرد بدانند که دیگری در انجام مسئولیت های خود، انرژی گذاشته و لذا خسته است، یکدیگر را درک کرده و از هم طلبکار نیستند و در نتیجه مرد، با بی حوصلگی و بدخلقی وارد منزل نمی شود و زن نیز با رویی خوش و تبسمی بر لب،به استقبال همسرش می رود.
امام صادق (علیه السلام ) می فرمایند: «هر مسلمانی که با مسلمانی دیدار کند و در برخورد، او را شادمان سازد، خدای متعال نیز او را خوشحال و مسرور خواهد ساخت .»از شاخه های دیگر حسن خلق، که روابط را استوار تر و پیوند ها را صمیمی تر می سازد
گفتار دلپذیر و شادی بخش است. متانت در سخن، ادب در گفتار و زیبایی در کلام، خصلت پاکدلان بی کینه و خلق و خوی اولیای خداست. پذیرایی از دیگران، همیشه با میوه و شیرینی نیست! گاهی پذیرایی با یک کلام خوب، سخن شایسته، تشویقی بجا، تحسین بخردانه، و بیان امید آفرین است.
امام صادق (علیه السلام ) در این باره می فرمایند: «هرکس به برادر دینی خود مرحبا بگوید، خدای متعال تا روز قیامت برای او مرحبا و آفرین می نویسد .»علت چنین پاداش عظیمی در مقابل رفتار به ظاهر کوچکی مانند «آفرین گفتن»، چه می تواند باشد؟ شاید یکی از علل مهم آن، تأثیرات اجتماعی چنین تشویق هایی در نرم ساختن دلها، جلب عواطف، استوار ساختن روابط بین افراد، تسهیل مسیر خوب بودن و ایجاد انگیزه در افراد برای پاکی و انجام خیرات باشد. علاوه بر این، آن کس که خوش گو باشد، از دیگران نیز کلامی نیکو می شنود .
چنانکه امام علی (علیه السلام ) می فرمایند: «زیبا خطاب کنید تا زیبا پاسخ بشنوید .»در روابط بین همسران نیز زن و شوهر باید تصمیم بگیرند که در خلوت خود، با کلمات محبت آمیز یکدیگر را صدا بزنند، در مقابل چشم دیگران یکدیگر را با لفظ آقا و خانم خطاب کنند، نزد بچه ها به یکدیگر احترام بگذارند و با هم دعوا نکنند،
حتی در حین دعواهای دو نفره و خصوصی شان، توجه داشته باشند که حرمت ها از بین نروند و به یکدیگر توهین نکنند، و همواره در زندگی مشترکشان، نحوه برخورد و خطاب کردن اهل بیت در حدیث کساء را مد نظر داشته باشند و الفاظ سرشار از مهر و عاطفه آن بزرگواران را الگوی خود قرار دهند.
