به گزارشافکارخبر،مهدی یوسفی درباره روغن دنبه و نمک دریا اظهار داشت: تقسیم بندی موادغذایی در طب سنتی ایران قدری متفاوت با طب نوین است به گونه‌ای که فقط غذای مطلق است که قابلیت تبدیل به عضو را دارد.
به گفته یوسفی غذاهای مطلق به دو بخش عمده غذای دوایی و دوای غذایی تقسیم بندی می‌شود؛ غذای دوایی به این مفهوم است که است که هم نقش غذا را در بدن ایفا می‌کند هم دارو.
استادیار دانشکده طب سنتی و مکمل دانشگاه علوم پزشکی مشهد افزود: دو ماده غذایی که متاسفانه در سال‌های اخیر تبلیغات فراگیر نامناسبی در خصوص آن انجام شده است, روغن حاصل از دنبه و نمک استحصال شده از دریاچه ارومیه است.
یوسفی بیان داشت: به همان میزان که تبلیغات غذایی و دارویی برای این به اصطلاح ماده غذایی انجام شده است, دیدگاه طب سنتی برای آنان تبیین نشده است و ضروری است که جایگاه تغذیه‌ای و درمانی این دو ماده غذایی را با استنداد به منابع طب سنتی تشریح کرد.
وی ادامه داد: در طب سنتی برای نمک انواع مختلفی در نظر گرفته شده است که بسیاری از آنان فقط نقش درمانی دارند و نمی‌توان به عنوان نمک طعام مورد استفاده قرار داد.
این استادیار دانشکده طب سنتی و مکمل دانشگاه علوم پزشکی مشهد اضافه کرد: یکی از انواع نمک‌های طعام نمک دریاست که به صراحت در منابع طب سنتی عنوان شده است که " بدترین نوع نمک طعام است " و این در صورتی است که این نمک چندین بار تصفیه شده تا سفید رنگ شود و به صورت کریستالیزه درآید.
یوسفی اضافه کرد: در این بین تکلیف نمکی که از دریاچه که به دلیل محدودیت‌ها ارتباط با آب‌های آزاد و ورود انواع آلاینده‌های شیمیایی مملو از ترکیبات مضر است.
وی افزود: یکی از انواع چربی‌های منعقد شده که به شحم معروفند, دنبه است. چربی‌های منجمد که به دلیل کثرت اجزای ارضی به حالت جامد در آمده‌اند, برای تغذیه مناسب نیست.
این استادیار دانشکده طب سنتی و مکمل دانشگاه علوم پزشکی مشهد خاطرنشان کرد: مصرف نابه جا و بیش از حد روغن دنبه در افرادی که قوه هاضمه آنان قوی نیست, میتواند منجر به آسیبهای جسمی و روحی شود.
