نهنگ‌ها و دلفین‌ها از جمله وال‌ها از گونه‌های پستاندار دریایی هستند که زندگی شان وابسته به اقیانوس ها است؛ این جانوران معمولا به صورت گروهی زیست می‌کنند. در علم جانورشناسی برای این سه گونه جانور آبزی اصطلاحی با عنوان خودکشی تعریف شده است که آن‌ها در بازه زمانی از زندگیشان به دلایلی به سمت خشکی می‌آیند و به اصطلاح خودکشی می‌کنند، اما آیا این موضوع واقعیت دارد؟
برای نخستین بار در سال ۱۹۲۸ بود که جانورشناسان متوجه شدند، گروه زیادی از نهنگ‌های کوچک در سواحل جغرافیایی خود را به صورت دسته جمعی به ساحل انداخته اند.
محمدرضا محبوب فر کارشناس محیط زیست با اشاره به مرگ نهنگی که اخیرا در یکی از ساحل‌های جزیره کیش اتفاق افتاد، اظهار کرد: در سیکل زندگی نهنگ ها، دلفین‌ها و حتی وال‌ها دوره‌ای وجود دارد که به دلایل مختلف از جمله از دست دادن جفت یا فرزند خود یا به دلیل تغییر در شرایط اقلیمی دچار افسردگی می‌شوند.
او در ادامه بیان کرد: نهنگی که در دو روز گذشته در ساحل سیمرغ جزیره کیش تلف شده بود احتمال می‌رود که خودکشی کرده باشد و من معتقدم علت مرگ این نهنگ باید بررسی و مورد آزمایش قرار گیرد.
این کارشناس با اشاره به اینکه دفن این نهنگ زود هنگام بوده است، گفت: باید آزمایش‌های لازم بر روی این نهنگ انجام می‌شد و سپس آن را دفن می‌کردند.
محبوب فر تصریح کرد: این حیواناتی که درابتدا از آن‌ها نام بردم، موجوداتی بسیار احساسی هستند و به همین دلیل است که در دوره‌ای از زندگی شان اقدام به خودکشی می‌کنند.
او با اشاره به اینکه تلف شدن این موجودات بار‌ها در کشور در سال‌های گوناگون اتفاق افتاده است، گفت: خودکشی نهنگ ها، دلفین‌ها و وال‌ها معمولا دست جمعی یا انفرادی است، سازمان‌هایی که مرتبط با حمایت از حیوانات و حیات وحش هستند نباید از علل این حادثه گذر کنند و این موضوع باید علت یابی شود.
