آرتور ویدال، کسی که گفت از یوونتوس به خاطر گرفتن لیگ قهرمانان می روم. او تنها کسی نبود که این حرف را زد. چند سال بعد ، بهترین هافبک دفاعی ایتالیا هنگام بازدید موزه میلان جملات مشابهی را تکرار کرد.
داستان یوونتوس و لیگ قهرمانان ، همانند عاشقی است که هر چه به معشوق نزدیک تر می شود به او نمی رسد. بازنده لحظات آخر.
امسال اما ، هدف اول آن ها فتح هفتمین سری آ متوالی یا جام حذفی نبود. بیانکونری پس از تجربه اندوزی از دو شکست در فینال ، امسال اروپا را هدف قرار داده بود. پس ، ستاره هایی مثل دیبالا و ساندرو را حفظ کرد و داگلاس کاستا هم به تیم اضافه شد.
قرعه تکراری یوونتوس و رئال مادرید. ترس و ذهنیت بازنده و البته آمادگی بالای رونالدو باعث شد جواهر تورین اخراج شود و یووه در استادیومی که عادت به بردن داشت با اختلاف سه گل ببازد.
صعود جلوی رئال غیر ممکن به نظر می رسید اما برای یونتوس غیرممکن وجود ندارد. مارکیزیو پس از بازی رفت ، از امید گفت و تأکید کرد هرکس به بازگشت ایمان ندارد سیاه و سفید نیست.
بیست و چهار ساعت قبل از بازی برگشت ، آاس رم کاری کرد که همگان به یاد جمله سر آلکس فرگوسن بیفتند. "هیچوقت ایتالیایی ها را دست کم نگیرید"
صد ثانیه کافی بود تا بارقه های امید زنده شوند. یوونتوس ، کار ایتالیایی خود را به تمیزترین روش ممکن تا دقیقه 92 انجام داد. کامبک در سانتیاگو برنابئو. قهرمان بلامنازع اروپا ، رئال مادرید پس از مدت ها در خانه با اختلاف سه گل عقب بود. رونالدو آرام و قرار نداشت و از تماشاگران شور و اشتیاق بیشتری می طلبید.
همه چیز برای یوونتوس رویایی به نظر می رسید تا لحظه ای که داور نقطه پنالتی را به ضررشان نشان داد. در آن لحظه احتمالا هم ویدال و هم بونوچی خودشان را جزوی از رویای نیمه تمام می دانستند. آلگری که لحظه لحظه بازی را پیش بینی کرده بود غافلگیر شد و بوفون خشمگین تر از همیشه. پنالتی ای که کریستیانو تبدیل به گل کرد و آرزوهای بانوی پیر را بار دیگر بر باد داد.
طرفداری کردن از یوونتوس نوعی از دیوانگی است. تمرین مستمر امیدواری برای رسیدن به معشوقی که شاید نه خیلی دور ، انتظار می کشد. شاید تمام جام ها و القاب برای ویدال ، بونوچی ، پوگبا ، موراتا و کسانی که در سالیان اخیر رفتند با طعم تلخ دیوانگی عوض نشود.
