بر این اساس، بزرگسالان معمولا به محض مشاهده یک کلمه آن را درک می‌کنند اما کودکان این گونه نیستند به طوری که آنها برای فهمیدن کلمات کمی به سمت بالا و چپ و برای تشخیص چهره کمی به سمت بالا و سمت راست نگاه می‌کنند.
دریچه دید کودکان به جهان متفاوت از افراد بالغ است. این یافته ها به محققان کمک می‌کند تا چگونگی یادگیری خواندن و تشخیص چهره را در کودکان دریابند. آنها به این روش می‌توانند درک بهتری از بیماری‌های اوتیسم و نارساخوانی پیدا می‌کنند.
ذاتا برای این که دید خوبی نسبت به چیزی داشته باشید باید به طور مستقیم به آن نگاه کنید، دقیقا کاری که بزرگسالان انجام می‌دهند. شفافیت چشم ما انسان‌ها در مرکز بینایی بیشتر است؛ بنابراین برای دیدی بهتر باید مستقیم به آن نگاه کنیم.
وقتی حرف از تشخیص کلمات و چهره‌ها به میان می‌آید، پردازش تصاویر آن و اطلاعات گرفته شده از چشم‌ها و بخش‌های مرتبط با میدان بینایی مغز به میان می‌آید. محققان برای بررسی پردازش بینایی در مغز در گذر زمان، 26 کودک بین 5 تا 12 سال و 26 فرد بالغ بین 22 تا 28 سال را بررسی کردند.
آنها افراد شرکت‌کننده در تحقیق را با دستگاه اسکنر مغزی fMRI بررسی کردند و از آنها خواستند یک نوار را در نقاط مختلف صفحه نمایشگر و بدون حرکت دادن چشم‌ها دنبال کنند. محققان با ارتباط این نوار با تصاویر ثبت شده در اسکنر، نقشه‌ای از بخش بینایی افراد در مغز به ثبت رساندند.
آنها سپس افراد را در آزمایشی دیگر قرار دادند تا به تصاویر مختلف کلمات و چهره‌ها نگاه کنند تا بتوانند محل پردازش چهره‌ها، کلمات و غیره را در مغز شناسایی کنند. محققان با ادغام این دو آزمایش با یکدیگر، نشان دادند که کدام بخش‌های منطقه بینایی و ناحیه مربوط به تشخیص کلمات حساسیت بیشتری دارند.
در بزرگسالان، مدارهای بینایی برای کلمات و چهره‌ها به گونه‌ای است که باید برای تشخیص باید مستقیم به آنها نگاه کنند. اما این فرآیند در کودکان متفاوت است و در واقع، منطقه مربوط به میدان بینایی در آنها متفاوت از بزرگسالان است و به سمت پایین و سمت راست متمایل شده است. این بدان معناست که کودکان برای تشخیص کلمات باید به بالا و سمت چپ نگاه کنند.
در واقع، دو نیمکره مغز در کودکان درباره تشخیص کلمات و چهره‌ها عملکرد مشابهی دارند. اما در بزرگسالان، نیمکره سمت چپ مسئول تشخیص کلمات و نیمکره راست مسئول تشخیص چهره است.
