فیلم سینمایی "دریاچه ماهی" بعد از دو هفته توانسته به به فروش نسبتاً ضعیف 22 میلیون تومان دست پیدا کند. این فیلم رقم فوق را با داشتن 22 سینما به دست آورده است.
فیلم دریاچه ماهی به کارگردانی "مریم دوستی" فیلم قابل دفاع و ارزنده‌ای است و در این روزها قربانی چرخه ناعادلانه اکران و تبلیغات آثار سینمایی شده است.
مریم دوستی در زمانه ای که همه به دنبال ساخت فیلم اجتماعی، کمدی و آپارتمانی هستند به سراغ ژانر سختی رفته که به علت مهجوریت در سینما سخت تر هم شده است.
سخت بودن کار روی آثار دفاع مقدسی از یک سو به نبود امکانات کافی از لحاظ سخت افزاری برگشته و در سویی دیگر مشکل عمده ای به نام نبود تهیه کننده وجود دارد.
با این وجود دوستی خطر کرده و فارغ از کلیشه‌های همیشگی سینمای دفاع مقدس داستان و نگاه تازه‌ای از جنگ را روایت می‌کند. نگاهی که شاید برای مقبولیتش در نزد بدنه سینما راهی طولانی در پیش است.
قلم مصطفی رستگاری در مقام فیلمنامه نویس در برخی نقاط فیلم به زیاده گویی مبتلا شده اما در کل توانسته ابعاد دراماتیک فراوانی را خلق کند. ابعادی که با تیزبینی و ذکاوت کارگردان پررنگ تر شده اند و در تاثیرگذاری و ارتباط با مخاطب موفق بوده است.
یکی از نقاط بارز موفقیت دریاچه ماهی را باید در ابعاد اجتماعی و به نوعی نگاه اجتماعی اثر به شرایط و مواضع انسان ها در دوران دفاع مقدس دانست. نگاهی که خالی از شعارزدگی بوده و بیشتر به مضمون داستان و پیشبرد قضه اصلی اهمیت می‌دهد.
اما در بخش نقاط عطف و همچنین شخصیت پردازی فیلمنامه ایرادات زیادی دارد. ایراداتی که مثل روایت نمی توان از آنها گذشت. این فیلم به شخصیت ها اجازه رشد نداده و آنها را در همان ابتدا سرکوب می کند. انگار تمام قدرت نویسنده برای پردازش نقش اول خرج شده و به همین دلیل سایر نقش ها بی هویت مانده اند.
فیلمنامه پس از باز شدن چند گره ابتدایی در ادامه کنش و نقاط عطف چندانی ندارد و همین شاید مهم ترین دلیل خستگی تماشاگر در دوم سوم پایانی اثر است.
بازی بازیگران اثر را می توان در بعضی موارد نقطه قوت و یا ضعف بدانیم. علی دهکردی که سالها کم کار و یا بیکار بوده در این فیلم نشان داد که این سالها او را به شدت از فضای بازی درست دور کرده است. بازی او تنها اتفاق در جمع بازیگران است که بسیار درشت و غیر قابل باور بیرون می زند.
نادر فلاح در این فیلم هم مثل همیشه به عنوان یک بازیگر توانمند نشان داده و در ریزه کاری های شخصیت به شدت درست عمل کرده است. فلاح که هر سال از سال گذشته بهتر بازی کرده و این روزها به کاندید شدن در اکثر جوایز سینمایی عادت کرده در نقشی بازی می کند که زیرلایه های فراوانی داشته و وی نیز از پس تک تک این زیر لایه ها بر آمده است.
ستاره اسکندری نه خوب بازی کرده و نه بد. او در سطح خودش بازی قابل قبولی می کند. اما به عنوان بازیگری سالها تجربه بازیگری دارد شاید می توانست اتفاق شگرف تری را رقم بزند.
سینمای جنگ همواره یکی از اصلی‌ترین ژانرهای سینمایی در جهان بوده و در ایران نیز با نام سینمای دفاع مقدس طرفداران زیادی داشته است. حضور کارگردانان جوان که بدون ترس از خراب شدن پل های پشت سر جسورانه این آثار را می‌سازند باعث رشد و شکوفایی سینمای مهجور دفاع مقدس خواهد شد.
