پایگاه اینترنتی «اویل‌پرایس» در مطلبی نوشت: سال گذشته نگرانی‌ها در خصوص افزایش تولید نفت ایران پس از بازگشت این کشور به بازارهای جهانی، یکی از مهمترین دلایل کاهش بهای طلای سیاه بود.
تحلیلگران در آن زمان پیش‌بینی کردند سال‌ها طول خواهد کشید تا ایران بتواند سطح تولید خود را به دوران پیش از تحریم‌ها برساند. اما این پیش‌بینی معقول، درست از آب درنیامد.
تولید نفت ایران برخلاف انتظارها همانطور که نمودار زیر نشان می‌دهد به سرعت به دوران اوج خود بازگشت. بنابر نمودار زیر، ایران به طور تقریبی در این زمان سطح تولید خود را به دوران پیش از تحریم‌ها رساند. این مسئله بار دیگر تحلیلگران را دچار اشتباه کرد؛ زیرا آن‌ها انتظار داشتند این روند سال‌ها به طول بیانجامد. اما برخلاف انتظار در حال حاضر روند تولید ایران به شدت کاهش یافته است.
در نتیجه قرار نیست ایران سطح تولید جهانی را چندان دچار تغییر کند. تهران معتقد است می‌تواند تولید 3 میلیون و 500 هزار بشکه در روز در ماه مه (31 روز منتهی به 12 خرداد) را به 4 میلیون و 800 هزار بشکه در روز تا سال 2021 برساند. اما برای نیل به این هدف به 70 میلیارد دلار سرمایه خارجی نیاز دارد.
حقیقت این است که ایران برای دسترسی به این سرمایه با مشکلاتی مواجه است. چین به عنوان یکی از خریداران بزرگ نفت ایران مشکلات خود را دارد. از طرف دیگر اروپا همچنان درباره معامله با ایران مطمئن نیست.
اداره اطلاعات انرژی آمریکا بالاترین میزان تولید را برای ایران 4 میلیون و 100 هزار بشکه در روز تخمین می‌زند؛ آن هم در شرایطی که ایران سرمایه خارجی و فناوری لازم را به دست بیاورد و تحریم‌های سیاسی این کشور بار دیگر بازنگردد.
روند کند کنونی تولید نفت ایران بر اوپک نیز تأثیر گذاشته است. تولید این کارتل نفتی در ماه مه (31 روز منتهی به 12 خرداد) به شدت کاهش یافت و همین روند را در ماه ژوئن (31 روز منتهی به 12 تیر) نیز پیش گرفته است.
ایران برای تولید بیشتر با مشکلات دیگری نیز روبروست. میزان خرید اروپا از این کشور در مقایسه با گذشته بسیار پایین‌تر است. ایتالیا که زمانی بزرگترین خریدار اروپایی نفت ایران بود، حدود 5 ماه برای پذیرش نخستین محموله تانکرهای نفت ایران تعلل کرد. این در حالی است که اسپانیا و یونان نیز به میزان گذشته از ایران خرید نمی‌کنند.
در عوض کشورهای آسیایی مانند چین، هند، ژاپن و کره جنوبی بخش اعظم تولید نفت ایران را خریداری می‌کنند. مشکل اینجاست که این خریداران در مقایسه با مشتریان اروپایی تخفیف زیادی از ایران می‌گیرند.
در مجموع می‌توان گفت خیال سرمایه‌گزاران نفت از ایران تا حدودی آسوده شده است. زیرا با وجود شرایط مذکور این کشور نمی‌تواند ظرفیت تولید را افزایش دهد. از طرف دیگر با توجه به بهای کم نفت، ایران ناچار است برای گرفتن سهم خود از بازار جهانی و شکست رقیبان با دیگر کشورها در کاهش تولید همگام شود.
