گروه سیاسی- در انتخابات سال 92 که حسن روحانی به پیروزی رسید بسیاری از تحلیلگران استدلال می کردند که علی رغم حمایت اصلاح طلبان از حسن روحانی نمی توان او را یک اصلاح طلب به حساب آورد زیرا رئیس جهور جدید مشخصاً از حلقه اطرافیان هاشمی رفسنجانی محسوب می شود و اتحاد او با اصلاح طلبان نیز موقتی و استراتژیک است.
به گزارش افکارنیوز،حالا به نظر می رسد محمدرضا عارف که در انتخابات ریاست جمهوری سال 92 با کنارکشیدن به نفع روحانی حق بزرگی بر گردن جریان اصلاحات گذاشت مجددا در معرض یک انتخاب سخت دیگر قرار گرفته است. از طرفی او به عنوان رهبر جریان پیروز قاعدتاً باید ریاست مجلس را به عهده بگیرد و از طرف دیگر وجود علی لاریجانی در مجلس شورای اسلامی راه رسیدن به صندلی ریاست را تا حد زیادی ناهموار کرده است.
بعضاً حتی در میان خود اصلاح طلبان نیز افرادی وجود دارند که به شدت مخالف رقابت لاریجانی با عارف هستند و معتقدند قبای ریاست مجلس دهم تنها بر تن لاریجانی برازنده است.
اما عارف در مجلس بعدی مشکل بزرگ دیگری هم دارد. درواقع او تنها ژنرال اصلاح طلبان در مجلس است و وظیفه نظم دادن به نمایندگانی که بسیاری از آنان نخستین تجربه های سیاست ورزی را پشت سر می گذارند دشوار است. در این میان وجود افراد باتجربه تری چون مصطفی کواکبیان و الیاس حضرتی حتی کار را دشوارتر هم می کند. کواکبیان از همین حالا اعلام کرده چنانچه عارف نامزد ریاست مجلس نشود خودم پیشقدم خواهم شد! اینکه چه رخ داده که کواکبیان خود را در حد ریاست مجلس می بیند بماند اما نکته مهمتر این است که این اظهارات بیش از آنکه تهدیدی برای علی لاریجانی باشد زیر سوال بردن رهبری عارف به شمار می رود.
کواکبیان که پیش از این حتی برای ریاست جمهوری هم نامزد شده به سختی می پذیرد که سمتی کمتر از نواب رئیس مجلس به او بدهند. از طرف دیگر الیاس حضرتی دیگر اصلاح طلب راه یافته به مجلس دهم هم برای نایب رئیسی ابراز آمادگی کرده موضوعی که بیش از همه فشار را بر عارف زیاد می کند زیرا حالا پیرمرد محترم اصلاح طلبان علاوه بر چانه زنی با اصولگرایان باید بیشتر انرژی خود را صرف آرام کردن اصلاح طلبان راه یافته به مجلس بکند. مشکلی که در میان اصولگرایان وجود ندارد و آنها می توانند به عنوان یک اقلیت قدرتمند از این شکاف سیاسی میان جناح رقیب استفاده کنند.
