سرویس مذهبی افکار نیوز- ذکر حق کمال وجودی است زیرا ذکر غیر از دعا و سؤال است و خداوند به بهترین وجه، واجد آن است، سالکِ مُتَعبّد نیز می کوشد به خُلقِ الهی مُتَخلّق و به وصف او متّصف شده و ذاکر حق باشد، لذا یکی از مهمترین خواسته ها در نیایش ما از خداوند، همان چیزی است که خداوند مؤمنان را به آن امر فرموده یعنی اصل ذکر و تکثیر آن و توسل به آن و تَوَلّه در آن و تداوم آن هر چند ذکر واحد باشد، زیرا دوام غیر از کثرت است.
در مناجات شعبانیه چنین آمده است:
«الهی و ألهِمنی وَلَهاً بذکرک إلی ذکرک» و «و أن تجعلنی ممّن یدیم ذکرک»
و در دعای کمیل چنین آمده:
«أتقرّب إلیک بذکرک» و «تُلهمنی ذکرک» و «لهج به لسانی مِن ذکرک» و «أن تجعل أوقاتی من اللیل و النهار بذکرک معمورة» و «و ذکره شفاء»
و در دعای ابوحمزه ثمالی چنین آمده:
«اللّهمّ أشغلنا بذکرک» و «اللّهمّ خُصَّنی منک بخاصّة ذکرک»
هم به طور اختصاصی به یاد تو باشم و هم به طور خاص به یاد من باشی. در این موراد، خواسته های زیادی راجع به ذکر خدا مطرح شده است که گذشته از تداوم آن تولّه و دلباختگی و شیدایی و هَیَمان و بیتابی در نام و یاد خدا از کامل ترین مراحل ذکر بنده نسبت به خداست.
این امر در ادبیات پارسی نیز مورد اشاره قرار گرفته است چنانکه در برخی اشعار، این ذکر مدام، هم مدح شده و هم مسألت گردیده است.(خوشا آنانکه دائم در نمازند) که در اینجا نماز مصداق کامل ذکر است.
منبع: حکمت عبادات، ص ۲۹۸.
