دکتر رسول جعفریان در مطلب تازه خود با عنوان «امام زمان(ع) در سال ۹۶۳ ظهور خواهد کرد!» به معرفی رساله ای پرداخته که در سال ۹۵۰ هجری قمری نوشته شده است. نام این رساله، «مبشره شاهیه» است و درباره دلیل نامگذاری آن آمده است و نویسنده آن سعی کرده است ادله و شواهدی برای ظهور حضرت در سیزده سال بعد یعنی سال ۹۶۳ اقامه کند. چون این رساله مشتمل است بر سعادت بشارت قرب ظهور صاحب الامر و الزمان(ع) مسمّی شد به مبشّره شاهیه.
دکتر جعفریان درباره نویسنده این رساله نوشت: «خوشبختانه در تتمه این رساله، نویسنده نام خویش را یاد کرده و ضمن توضیحی که در باره وضع درویشی خویش به لحاظ فقر داده، اشارات اندکی را برای شناخت خود فراهم کرده است. وی خود را پیرغلام علی الطوسی الشریف نامیده است.»
رئیس کتابخانه مجلس شورای اسلامی، در ادامه به هدف نگارش این رساله پرداخته و نوشته که هدف از نگارش این رساله، اثبات نزدیکی ظهور و در واقع پیشگویی زمان ظهور مهدی(عج) بوده و مؤلف تلاش کرده است تا با روش‌های مختلفی آن را اثبات کند. نظر نویسنده آن است که شاه طهماسب آخرین پادشاهی است که سلطنت کرده و پس از وی، دولت در اختیار حضرت مهدی(ع) قرار خواهد گرفت. به نظر او، این کار در سال ۹۶۳ انجام خواهد شد و در واقع، این سال، سال ظهور حضرت خواهد بود.
آنچه وی به عنوان نگاه تاریخی در این باره فرض کرده آن است که پس از یک دوره طولانی از سختی‌هایی که شیعه تحمل کرده است، دولت شاه اسماعیل به اعتبار آن که از نسل امامان است، به عنوان آغازگر زمینه برای آمدن مهدی(ع) بر سرکار آمده و پس از آن که پسر او یعنی طهماسب آمده، نوبت به خود حضرت مهدی خواهد رسید. این تصوری است که به نظر می رسد در دهه‌های میانی قرن دهم هجری بسیار شایع بوده و کسان دیگری هم طهماسب را به عنوان پیشرو مهدی معرفی کرده‌اند.
جالب است بدانیم که در سال ۹۶۲ یعنی یک سال پیش از این تاریخ که وعده ظهور در آن بوده، شماری از قزلباشان، مدعی مهدویت طهماسب شدند که وی با شدت آنان را سرکوب کرده است.
