سرویس مذهبیافکارنیوز- عمر بن یزید گوید: از امام ششم(ع) شنیدم که:
هر مردى در قیامت در گرو عقیقه است، و عقیقه از قربانى(مستحب) لازم است.
آن حضرت(ع) می فرماید: هر انسانى در گرو فطرة(عید رمضان) است و هر مولودى در گرو عقیقه می باشد.
عمر بن یزید گوید: به امام صادق(ع) عرضه داشتم که به خدا نمی دانم پدرم برایم عقیقه کرده یا نه؟ حضرت دستور داد من براى خود عقیقه کنم، در حالى که در سن پیرى بودم.
از حضرت موسى بن جعفر(ع):چون فرزندى براى آدمى متولد شود عقیقه بر او واجب گردد، و اگر خواهد همان روز او را نام بگذارد.
امام صادق(ع) می فرماید:عقیقه بر هر پولدارى لازم است، و فقیر هر گاه توانست عقیقه کند، و اگر نتوانست بر او لازم نیست، و اگر براى فرزند عقیقه نکرد تا وقتى که براى او قربانى نماید همان کافی است، و هر مولودى در گرو عقیقه می باشد.
و درباره عقیقه فرمود: قوچى عقیقه کند، و اگر نیافت؛ هر چه براى قربانى کافی است در عقیقه نیز کافى است، و گر نه بره اى عقیقه نماید.
و از آن حضرت(ع) در باره عقیقه سؤال شد، فرمود:
گوسفند، یا گاو، یا شتر باشد و بعد از عقیقه کودک اسمگذارى شود، و روز هفتم سر او تراشیده شود، و بوزن موهایش زر و سیم صدقه دهند، و اگر پسر است حیوان نر و اگر دختر است ماده عقیقه شود.
ابو طالب در روز هفتم ولادت پیغمبر(ص)، عقیقه اى کرد، و خاندان خود را دعوت نمود، گفتند: این مهمانى براى چیست؟ فرمود: عقیقه براى احمد(ص): پرسیدند چرا نامش را احمد نهاده اى؟ گفت چون اهل زمین و آسمان او را حمد و ثنا مى گویند.
از امام صادق(ع) است که می فرماید: ربع عقیقه باید به قابله داده شود و اگر قابله نبود، به مادرکودک داده شود تا او بهرکس که خواهد هدیه کند، و نیز ده مسلمان از آن اطعام گردد، و اگر بیشتر اطعام شوند بهتر است،
و از آن حضرت(ع) که می فرمایند: چون خواهى عقیقه ذبح کنى، بگو: «اى قوم من از بتانى که شریک خدا ساخته اید بیزارم، و من به حقیقت رو میکنم به آن کس که آسمان و زمین را آفرید و من مشرک نیستم. نماز و حج و زندگى و مرگم براى خداوند آفریدگار جهانیان است، خدایى که شریک ندارد، و به این کار مأمورم و من از تسلیم شده گانم، خداوندا از سوى تو آمده ام و بسوى تو باز خواهم گشت، بنام خدا و خدا بزرگتر است، خداوندا بر محمد و آل او درود فرست، و این عقیقه را از فلان(نام فرزند را ببرد) قبول کن.» بعد از این دعا عقیقه را ذبح کند.
منبع: مكارم الأخلاق / ترجمه ميرباقرى، ج۱، ص434تا437.
