استان کردستان در زمان جنگ تحمیلی آسیب های فراوانی دید حضور گروهک های ضد انقلاب و جنگ از یک سو باعث از بین رفتن زیر ساخت ها در استان شد و از سویی دیگر فضایی ناامن برای آن رقم زد و در نتیجه عدم سرمایه گذاری های کلان در استان، عدم بهبود و تقویت زیرساخت ها و حضور نیروهای غیر بومی در دوره های مختلف باعث هر چه بیشتر عقب ماندگی آن نسبت به سایر استان ها شد.
انفجار جمعیت در دهه شصت و روبرو شدن با خیل جمعیت جوان و تحصیلکرده در دو دهه ی بعد بر آمار بیکاری در این استان بیش از پیش افزود. نبود مراکز تولیدی صنعتی و بزرگ در طول این سال ها، ضعیف بودن بنیه کشاورزی به دلیل اتکا به روش های غیربهره ور سنتی، نبود شهرک های صنعتی متمرکز که صنایع کوچک و متوسط را در خود جای دهد و.... موجب شده تا فارغ التحصیلان دانشگاهی نیز جمعیت بزرگی از بیکاران را در استان تشکیل دهند.
طبق آخرین آمار اعلامی از سوی مرکز آمار ایران استان کردستان دارای نرخ بیکاری 21.2 می باشد که در طی سه ماه قبل از آن که نرخ بیکاری از سوی همین سازمان 12.5 درصد اعلام شده بود، حدود 9 درصد افزایش داشته است.
استان کردستان از نظر نرخ بیکاری بعد از استان های کرمانشاه و کهگیلویه و بویر احمد قرارگرفته است و به لطف تدابیر اقتصادی دولت یازدهم استان کردستان توانسته به جایگاه سوم بیکاری در کشور صعود کند!
از سوی دیگر نرخ بیکاری در کشور 11.8 اعلام شده است که همین رقم برای استان کردستان دو برابر است و بر همین اساس تفاوت فاحشی از نظر تعداد بیکاران با سایر استان ها دارد.
در سال 94 و در دوره ای که همزمان با پسابرجام قرار گرفت به جای رشد و شکوفایی اقتصادی که دولت آن را بعد از مذاکرات هسته ای وعده داده بود، شاهد افزایش بیکاری در کشور و استان بودیم.
البته آمار اعلامی از سوی مرکز آمار ایران قابل تامل است چون واقعیتی را که مردم در شهرهای استان کردستان شاهد آن هستند چیزی غیر از این است و رقم بیکاری فراتر از آنچه است که مرکز آمار اعلام نموده است.
طبق آمار اعلامی 21.2 درصد باید از هر 5 نفر فقط 1 نفر آن بیکار باشد و این برای شهرهای استان که همواره خیل عظیمی از جوانان بیکار را می توان در خیابان ها مشاهد کرد مغایرت دارد مگر اینکه مشاغل کاذب همچون دستفروشی و ... را به عنوان شغل واقعی و پایدار به حساب آورده باشند...
