نجم الدین شریعتی در صفحه اش نوشت«ماه، ماه توئه
منم بنده ی تو
٢٧ روزه که ازم کریمانه پذیرایی می کنی.
با شب قدر، با اشک، با ابوحمزه و کمیل و افتتاح
با گرسنگی و عطش
اما سهم من از این همه ماه بودن ماه
فقط آه بوده و آه...
مدت هاست که راه افتادم تا به تو برسم!
کاش بندها رو از پام باز کنی و روی بال و پر شکسته م مرهم بذاری!؟
میشه ازت بخوام روی کارنامه ی عملم مهر "قبول خرداد" بزنی
تا گذرم به "شهریور" برزخ و قیامت نیفته؟!
اگه مجرمم مسلمونم و اگه گنهکارم، پشیمونم.
خوب می دونم مشتری پشیمونی بنده ها، فقط تویی!
یه قافله عذر و پشیمونی دارم!
خریداری؟!
من که برای این آیه ت جون می دم:
نَبِّئْ عِبَادِی أَنِّی أَنَا الْغَفُورُ الرَّحِیمُ
روز بیست و هفتم رمضان المبارک»
