سحر جعفری جوزانی با انتشار این عکس نوشت: بیشتر از یکسال بود مَگنولیا را ندیده بودم
دو سه روز پیش گوشه اى نشسته بودم و به برگهاى خشک شده ى پاییزى چشم دوخته بودم ، بوىِ گُلِ مگنولیا فضا را پُر کرد ، سرم را بلند کردم ،خودش بود .مگنولیا و یک کوله پُشتى...با سرعت زیادى حرکت میکرد ، آخرین بارى که با چنان سرعتى حرکت کرده بود زمستان چند سال پیش بود...همین که خواستم صدایش کنم، ایستاد، خیلى آرام برگشت و پشتِ سرش را نگاه کرد ،درست مانند زمستان چند سال پیش ،ساکت ماندم و تماشایش کردم.مرا ندید...نگاهش نگاهِ همیشگى نبود و لبخندش نه لبخندِ خوشحالى بود ،نه لبخندى تلخ...شاید از روىِ عادت لبخند میزد...شک نداشتم که دارد بدرود میگوید...نمیدانم با کى ، چى ، یا کدام خاطره ؟ فقط میدانستم این بدرود با هر چه که بود براىِ همیشه است ...احساس کردم باید این لحظه را ثبت کنم ،همین کار را هم کردم . در ذهنم یکى از بهترین عکسهایم بود،تنها چند ثانیه سَرَم را پایین انداختم تا یکى از بهترین عکسهایم را ببینم...که البته نبود . عکسى بود خیلى معمولى .سَرَم را که بلند کردم مگنولیا رفته بود...بارها به عکسش نگاه کردم ...به نگاهش ،به لبخندش،به حالتِ ایستادنش و ناگهان فهمیدم ..او به انتظارى طولانى و بى حاصل بدرود گفته بود!
بدرود مگنولیا،شاید یک روز از همین راه بازگردى،با نگاه و لبخندى متفاوت
(دلنوشته که نه، چیزى شبیه یک دلنوشته)
