به از پایگاه خبری تحلیلی کوهرنگ خبر، در دامنه کوههای سرسبز و دشتهای پهناور کوچنشینان عشایر، طبیعت را زندگی میکنند.
طبیعت روحنواز دشت و کوهستان به همراه تصویری هفت رنگ از چادرهای سفید که مردانی در آن اتراق کردهاند و زنانی زیبا با دامنهای پرچین و رنگارنگ، در اطراف آنها مشغول به کار و فعالیت هستند، دل بیننده را به مهمانی رنگها میبرد.
طبیعت سرسبز، گوسفندان ایل و بزغالههای زیبای نورسیده آنها را در دامن خود میپرورد و نوای زنگولههای این موجودات به همراهی صدای خلخال پاهای زنان عشایر سمفونی کوچ ایل را با هم مینوازند.
آنها با طبیعت یکی میشوند و در مسیر باد قدم میگذارند.
این زندگی بیدغدغه اما همیشه با آسودگی همراه نیست و گهگاه طبیت دلش برای تنهایی تنگ میشود و به حضور عشایر اعتراض میکند. طوفان و سیل و آتشسوزی و خشکسالی تنها چند نمونه از مشکلاتی است که در زندگی مدرن امروز عشایر را تهدید میکند.
در هر حال زندگی عشایری با تمام تلخ و شیرینش با تمام مصائب و مواهبش، هنوز در گوشه و کنار این مرز و بوم در جریان است و نفس میکشد.
هر چند که مظاهر تکنولوژی از بکر بودن زندگی عشایری کاسته است و آن را تحت تاثیر قرار داده است، اما همچنان کوچنشینان بسیاری از سنتها و ارزشهای اصیل ایرانی را حفظ کردهاند و دیدنیهای زندگی عشایر کشور میتواند جذابیتهای بسیاری برای گردشگران داخلی و خارجی داشته باشد و به صنعت توریسم کشور کمک کند هر چند که تاکنون اقدامات مناسب در این زمینه از سوی سازمان گردشگری صورت نگرفته است.
باتوجه به سبک زندگی امروز و پیشرفت صنت و تکنولوژی زندگی در دامان طبیعت میتواند برای بسیاری از مردم جالب و دیدنی باشد.
از آنجا که زندگی عشایری در بسیاری از کشورها از بین رفته، خود این موضوع کنجکاوی بسیاری از گردشگران را جلب میکند تا با این نوع زندگی آشنا شوند.
موضوع دیگر اینکه عشایر ایران به همراه افغانستان، تاجیکستان، چین، شمالغربی آفریقا و کوههای کلیمانجارو تنها عشایری هستند که کوچ عمودی (از کوه به دشت و برعکس) دارند و همین دست و پنجه نرم کردن با طبیعت متفاوت، شیوه خاصی از سبک زندگی را برایشان پدید آورده که منحصربهفرد و در نوع خود مترقی و شگفتانگیز است.
زندگی این عشایر با طبیعت آمیخته است، آنها به سادگی اجداد و شبکه عشایری خود، اعم از ایل و طایفه و تیره و تش و اولاد و خانوار را میشناسند.
در میان آنها بدهکاری نشانه فقر نیست، بلکه شاخصه رونق زندگی است. قوانین نانوشتهای دارند که کمتر کسی از آنها تخطی میکند.
مرگ در جنگ برایشان افتخار است و ساختار اجتماعیشان گونهای از هرم قدرت را نمایش میدهد.
چادر زدن آنها از تکنیک خاصی تبعیت میکند، طرح قالی و حتی دار قالیشان با نوع دار قالی در جامعه روستایی فرق دارد.
موسیقیشان برای خود دنیایی است و عقایدشان در هر قدمی که برمیدارند یا هر سخنی که بر زبان میرانند، نمایان است.
در هنگام کوچ و در وقت اسکان و در گرمسیر و سردسیر، شیوههای ویژه برای ادامه حیات در پیش میگیرند. خواص گیاهان دارویی را به همان نسبت میشناسند که وضعیت آب و هوا را در چند روز آینده پیشبینی میکنند.
آنها پشم میچینند و شیر میدوشند و جاجیم میبافند، روغن میگیرند و ماست میزنند، شاهنامه میخوانند، تفنگچی دارند، تنبیه میکنند، مهماننوازند و سنتها را گرامی میدارند، موی بز میریسند و در سیاه چادرهایشان میآسایند.
زندگی عشایری یک دنیای هیجانانگیز و در عین حال پرمشقت است، از آن نوع زندگیهایی که وقتی میبینیمشان، میگوییم خوش به حالشان و با اینحال بیش از چند روز را نمیتوانیم با نوع زندگی آنها سر کنیم.
گزاف نیست اگر بگوییم اروپائیان برای خوردن یک نان و ماست در چادر عشایر و روی گلیم دستبافت قرمز رنگ و در کنار بره تازه متولد شده که بر سرش دستی بکشند، حاظرند صدها دلار بپردازند.
کوچنشینی کهنترین شیوه زیست بشر است که پابرجا بودن آن تا عصر حاضر از بزرگترین جاذبههای این شیوه معیشت محسوب میشود و همین شیوه خاص زندگی سبب شده ایلات و عشایر به "دیدنی ترین جاذبه عصر تکنولوژی" لقب بگیرند.
عشایر به شیوهای جذاب و باورنکردنی طی قرنها و سالهای طولانی اقدام به حفظ سنن و آداب و رسوم گذشته خود نمودهاند و این اصالت به جاذبهای برای صنعت گردشگری تبدیل شده است.
مسکن عشایر و سبک زندگی آنها، زبان، موسیقی، غذاهای محلی، صنایع دستی، رقص و لباسهای محلی به همراه آیینهای به جای آوردن جشنهای عروسی و محلی از مهمترین جاذبههای ایلات و عشایر است.
بارزترین مشخصه ایلات و عشایر شیوه زیست آنان است که بر خلاف یکجاشینان روستایی و شهری، در کوچ و نقل و انتقال دایمی سیاه چادرها و رمههای خود هستند.
حال در آستانه تعطیلات عید سعید فطر شهرستان کوهرنگ میتواند میزبان خوبی برای هموطنان عزیز باشد تا دمی به دور از دغدغههای روز مره به استراحت بپردازند و از طبیعت و جاذبههای خدادادی لذت ببرند.
گزارش از همت بدری فرد