بی‌پولی، همیشه در لیگ‌های والیبال حاشیه‌ساز است. هر سال فدراسیون قبل از قرعه‌کشی برای تیم‌های بدهکار لیگی خط و نشان می‌کشد و حتی تهدید می‌کند حضور در قرعه‌کشی به شرط تسویه‌حساب است، اما باز سر و ته کار با قول و قرار و تعهد هم می‌آید. در بعضی موارد تعهدات در حد قول و قرار می‌ماند و بس. با اینکه طبق آیین‌نامه تیم‌های لیگی باید در نیم‌فصل اول ۵۰ درصد قرارداد بازیکنان‌شان را تسویه کنند، اما بعضی مواقع پیش می‌آمد یک ریال هم به بازیکن و مربی نمی‌رسد.
تهدید حذف هم کارساز نشد
اخبار ورزشی- با اعتراض بازیکنان، شاید تیمی یک هفته بازی نکرد و حذف آن را تهدید می‌کرد، اما در نهایت با مماشات سازمان لیگ و وساطت نمایندگان مجلس دوباره اجازه بازی به تیم داده می‌شد، بدون اینکه پولی رد و بدل شود. نمونه زنده آن تیم پارسه بود که تیمش را با مبلغ دو میلیارد و ۴۰۰ میلیون تومان بست، اما به‌رغم همه وعده‌هایی که مدیرعامل به بازیکنان داد، آخر سر آن‌ها رنگ پول را هم ندیدند. تیم بانوانش هم به خاطر عدم تأمین بودجه ۵۰۰ میلیونی اش اواسط لیگ منحل شد. نکته جالب اینکه همین آدم فصل بعد اسپانسر هاوش گنبد شد و بازیکنان گنبد هم دوباره به درد پارسه گرفتار شدند.
قرارداد ببند، تن ماهی بگیر
این همه ماجرا نیست و در لیگ یک والیبال هم از این دست نمونه‌ها زیاد است. البته اوضاع بازیکنان شاغل در لیگ یک خیلی وخیم‌تر از لیگ برتری‌هاست. اگر ضعیف‌ترین بازیکن لیگ برتری برای یک فصل قرارداد ۷۰ میلیونی امضا می‌کند و شاید دستش به جایی بند نشود، لیگ یکی‌ها اوضاع خراب‌تری دارند تا حدی که یا قرارداد یک، دو میلیونی امضا می‌کنند یا سفید. بعضی تیم‌ها هم به بازیکنان‌شان به جای پول، تن ماهی می‌دهند. حتی تیمی بوده که فصل قبل با بازیکنانش قرارداد سفید امضا کرده و هیچ پولی کف دست آن‌ها نگذاشته و تیم دوم جدول هم بوده است. اوج فلاکت لیگ‌ها را لیگ بانوان دارد؛ جایی که بازیکنش برای یک فصل ۳۰۰ تومان می‌گیرد. بهتر است بگوییم پولی نمی‌گیرند. در نهایت فدراسیون هم کاری برای احقاق حق بازیکنان و کادر فنی تیم‌ها نمی‌کرد. در نهایت بازیکنان، کادر فنی ضرر می‌کردند و دست فدراسیون و هیئت هم بابت درصدشان در پوست گردو می‌ماند.
راهکاری برای زنده کردن درصد فدراسیون
محمدرضا داورزنی، رئیس فدراسیون والیبال با برگشت دوباره، این بار رئیس کمیته مسابقات و رویداد‌های بین‌المللی را هم از بیرون آورد. شرایط اقتصادی بد و حساب خالی فدراسیون باعث شد تا رئیس و همکارانش این بار از همان اول سختگیرانه‌تر با تیم‌های لیگ برتری و دسته یکی برخورد کنند و اولتیماتوم را دو ماه قبل از شروع ثبت‌نام دادند تا حساب کار دست تیم‌ها بیاید. فدراسیون بعداز بررسی قرارداد‌های فصل قبل متوجه شد باید برای بستن راه فرار باشگاه‌ها و بازیکنان از مالیات و پرداخت درصد حق فدراسیون و هیئت از قرارداد‌ها شروع کند. به همین خاطر کف قرارداد برای بازیکنان تعیین کرد. آن هم با در نظر گرفتن حداقل حقوق وزارت کار برای کارگران. کف قرارداد بازیکنان لیگ برتری با حساب و کتاب فدراسیونی‌ها ۲۰ میلیون در نظر گرفته شده و برای بازیکنان لیگ یک ۱۱ میلیون تومان. شهرام عظیمی رئیس کمیته مسابقات و رویداد‌های بین‌المللی می‌گوید: «ما بعد از بررسی چالش‌ها و آسیب‌شناسی لیگ، متوجه شدیم سال ۹۸ بازیکنی قرارداد ۵۰ هزار تومانی داشته یا قرارداد سفید. با این شرایط نمی‌شود پرورش بازیکن را مدیریت کرد. حتی نهاد‌های نظارتی هم به آن ایراد می‌گیرند. مگر می‌شود از آن مالیات و درصد هیئت را پرداخت کرد؟ به‌خاطر همین کف قرارداد را تعیین کردیم. کف قرارداد لیگ برتری‌ها برابر با حقوق یک‌ساله وزارت کار برای کارگر است و کف قرارداد لیگ یکی‌ها حقوق ۶ ماهه کارگری و بازیکنان دسته دو هم حداقل حقوق وزارت کار را می‌گیرند. در واقع ما قرارداد کمتر از آن را ثبت نمی‌کنیم.»
وکیلی: کاش فدراسیون به فکر درصد خودش نباشد
محمد وکیلی، سرمربی سابق تیم والیبال نوجوانان که سه فصل تیمش در لیگ هم بازی می‌کرد تا برای رقابت‌های جهانی آماده بماند، مخالف تعیین کف قرارداد است. او که شاید بازیکنانش با کمترین دستمزد یک فصل بازی می‌کردند، می‌گوید: «هیچ جای دنیا این کار را نمی‌کنند. قرارداد بین دو نفر است و نباید نفر سومی دخالت کند. البته این کار بیشتر برای این است تا فدراسیون درصدش را بگیرد و مالیات‌ها هم داده شود، اما کاش به جای این کار فدراسیون پیگیر حقوق از دست رفته بازیکنان و مربیان می‌شد. نه اینکه تنها به فکر زنده کردن بدهی تیم‌ها به فدراسیون باشد.»
میرحسینی: این کار شدنی نیست
عباسعلی میرحسینی، مدیرعامل جدید شهداب یزد با اصل قضیه مخالف است. به نظر او نمی‌شود بازیکنان را با حقوق وزارت کار سنجید. چراکه بازیکن ممکن است تنها برای یک فصل در تیمی باشد و قراردادش بلندمدت نیست. او می‌گوید: «قرارداد بازیکنان با قانون کار درست نمی‌شود. من مدیرعامل از خدایم است که تیمی را ارزان بخرم، اما باید هوادارم را راضی نگه دارم. به نظرم حتی عمر نوح هم داشته باشیم این قضیه سر نمی‌گیرد.»
با این شرایط باید صبر کرد و دید کمیته مسابقات و رویداد‌ها می‌تواند با این ترفند تیم‌ها را کنترل کند و باز قصه بی‌پولی تیم‌ها تکرار نشود!
