افکارنیوز: سيروس قايقران - فرزند زكريا (پرويز) - متولد ۱/۱۱/۱۳۴۰ در بندر انزلي و محله كلوير - فوت در ۱۸/۱/۱۳۷۷ بر اثر تصادف در جاده رشت به تهران (امامزاده هاشم)
محل تحصیلات: بندر انزلی – شغل پدر: کارمند تربیت بدنی – شغل مادر: خانه‌دار – دارای چهار برادر به اسامی آقایان عبدالله، ناصر، نادر و حسین و دارای دو خواهر – فرزند وی راستین قایقران متولد ۶/۱ / ۱۳۶۹، در حادثه رانندگی ذکر شده فوت کرد. همسر وی خانم افسانه اسدان است.
عضو باشگاه‌های: ملوان و استقلال انزلی، الاتحاد قطر و کشاورز تهران
مربیان وی در گیلان: بهمن صالح‌نیا، احمد صومی، غفور جهانی، مجید جهانپور، نصرت ایراندوست
مربیان وی در تیم‌ملی: مرحوم پرویز دهداری، مهدی مناجاتی، علی پروین، ناصر ابراهیمی، بهمن صالح‌نیا، رضا وطنخواه
سابقه ملی: وی در صد مسابقه شرکت داشت که ۴۳ بازی، رسمی بوده است. در ۲۱ بازی کاپیتان تیم‌ملی بوده و ۱۴ گل برای تیم‌ملی به ثمر رسانده است که بهترین آنها به تیم کره‌جنوبی در نیمه نهایی بازی‌های آسیایی ۱۹۹۰ پکن بود. اولین بازی ملی را در ۳۰ دی ۱۳۶۳ برابر یوگسلاوی و آخرین بازی ملی را در ۲۶ فروردین ۱۳۷۲ برابر بوسنی انجام داد. اولین کاپیتانی تیم‌ملی را در ۱۱ دی ۱۳۶۷ برابر قطر بر عهده گرفت.
سابقه مربیگری: کشاورز تهران(با این تیم به مقام سوم لیگ کشور رسید) – مسعود هرمزگان
افتخارات: قهرمان جام حذفی کشور و گروه مقدماتی آسیا با ملوان – نایب قهرمانی لیگ استانی قدس با منتخب گیلان – مقام سومی در جام ملت‌های آسیا ۱۹۹۸ – قهرمان بازی‌های آسیایی پکن ۱۹۹۹
زندگینامه:
زنده‌یاد سیروس قایقران در اول بهمن ۱۳۴۰ در محله کلویر بندر انزلی پا به عرصه هستی نهاد. سیروس از همان ابتدای کودکی به فوتبال در زمین‌های خاکی کلویر روی آورد و با استعداد درخشانش به عضویت تیم فوتبال منتخب آموزشگاه‌ها درآمد.
وی در ۱۶ سالگی در سال ۱۳۵۶ موفق شد به عنوان یکی از مهرهای اصلی در تیم‌های نوجوانان و جوانان ملوان استعدادهای خود را به نمایش بگذارد و با مهارت‌های منحصر به فردش ملوان را به رتبه قهرمانی باشگاه‌های گیلان رساند. وی در سال‌های ۵۷ تا ۶۳ افتخارات زیادی را برای ملوان و گیلان به ارمغان آورد مانند دو گلی که وارد دروازه پرسپولیس کرد یا گل زیبایی که وارد دروازه تیم منتخب مازندران نمود.
در این دوران وی به عنوان یک بازیکن استثنایی با ویژگی‌های اخلاقی عالی و منش پهلوانی در میان عموم مردم محبوب شد. وی آنقدر متواضع و افتاده بود که همه افراد به او علاقه‌مند بودند.
لبخندهای صمیمی‌اش هیچ‌گاه از لبان او دور نمی‌شد و قلبش مانند دریا پاک و بی‌آلایش بود. سیروس در سال ۱۳۶۳ به تیم‌ملی دعوت شد و در سال ۶۶ تنها فوتبالیست شهرستانی بود که شادروان دهداری بازوبند پرافتخار کاپیتانی تیم‌ملی ایران را به بازوان او بست. در سال ۶۷ در جام ملت‌های آسیا در قطر، تیم‌ملی ایران با رهبری سیروس به مقام سومی دست یافت و در سال ۶۹ تیم ایران را با گل‌های زیبایش پس از ۲۰ سال به قهرمانی در بازی‌های آسیایی پکن رساند.
سیروس در آن دوران نه تنها در ایران بلکه در آسیا و اروپا هم به عنوان یک بازیکن استثنایی مطرح شد و با وجود داشتن پیشنهاد از تیم‌های آلمانی به الاتحاد قطر پیوست. سیروس در اوج شهرت هرگز مغرور نشد و اصالت خود را فراموش نکرد و بعد از مدتی بازی در قطر، مجددا به تیم اول خود ملوان پیوست و این تیم را قهرمان جام حذفی و راهی مسابقات آسیایی کرد.
سیروس در سال ۷۲ به عنوان بازیکن و سپس مربی به تیم کشاورز تهران پیوست و نتایج قابل‌توجهی به دست آورد. وی سپس به تیم دسته دومی مسعود هرمزگان پیوست و مدتی در آنجا مشغول به مربیگری شد. در سال‌های ۷۶ و ۷۷ سیروس بارها تمایل خود را برای بازگشت به ملوان به عنوان بازیکن یا مربی اعلام کرد. اما در اوایل سال ۷۷ که وی برای تعطیلات نوروز همراه خانواده‌اش به انزلی آمده بود در بازگشت و در حالی‌که همراه فرزند، همسر و برادر همسرش در اتومبیل رنوی خود عازم تهران بود، در حوالی امامزاده هاشم با کامیون خاور تصادف کرده که منجر به فوت وی و فرزندش شد. روحشان شاد و قرین رحمت باد.
منبع: عصر ایران
