امسال چراغ اول را روزبه چشمی روشن کرده؛ بازیکن سرگردان در دو پست دفاع میانی و هافبک دفاعی که در اثر همین سردرگمی، به تدریج کیفیت بازی در هر دو پست را از دست داد. می‌گویند چشمی با الاهلی قطر تمام کرده و می‌رود تا امید ابراهیمی ، فرمانده فصل قبلش را از تنهایی در بیاورد. انتشار این خبر اما آنقدر که انتظار می‌رفت استقلالی‌ها را غمگین نکرد. آنها هنوز یادشان نرفته کورس قهرمانی را به جا ماندن روزبه از بهنام برزای باختند. حتی اگر این یکی را هم مثل همه گاف‌های گاه و بیگاه چشمی از یاد ببرند، قصه شادی گل بازی با الدحیل قابل فراموشی نیست؛ آن انگشب در گوش کردن چندش‌آور و آن پیغام دوست‌نداشتنی به سکوها. کنار هم ماندن آدم‌ها از یک جایی به بعد دیگر حکم خودآزاری و دیگرآزاری دارد و این همان نقطه‌ای است که «طلاق عاطفی» از راه می‌رسد؛ چیزی شبیه به رابطه روزبه با هواداران استقلال طی این ماه‌های آخر. حالا او رفته و آبی‌ها هم می‌توانند با خیال راحت یک دفاع پیدا کنند که واقعا دفاع باشد؛ با اطوار کمتر و سرعت بیشتر.
