مهدی ترابی، بعد از بازی با السد صحبت از جدایی احتمالی کرد و گفت اگر پیشنهاد خوبی برسد شاید پرسپولیس را ترک کند.
این موضوع در فضای مجازی سروصدای زیادی به راه انداخت. البته ترابی مجبور شد در این مورد، مصاحبه دیگری انجام داده و توضیحات بیشتری بدهد. او در توضیحات خود گفت: «قراردادم دو سال و نیم است و بندی هم در قرارداد دارم، اما این بند برای آن است که پیشنهاد خوب خارجی داشته باشم، وگرنه در تیم‌های معمولی بازی نمی‌کنم چراکه پرسپولیس از همه این تیم‌ها بزرگ‌تر است. امیدوارم که بتوانم سال‌ها در پرسپولیس بمانم و بدون دغدغه کارم را انجام دهم و امیدوارم که مسئولان باشگاه هم شرایطی فراهم کنند که بدون دغدغه این اتفاق رخ بدهد.»
این یعنی مدیران باشگاه پرسپولیس در قرارداد ترابی، بندی جای داده‌اند که در آن، مهاجم جوان سرخپوشان با اولین پیشنهاد خوب، می‌تواند پرسپولیس را رها کرده و به دنبال سرنوشتش برود. البته این موضوع در دنیای حرفه‌ای وجود ندارد. باشگاه‌های مهم جهان که در واقع باید در نقش الگو برای باشگاه‌های ایرانی تلقی شوند، بند فسخ را در قرارداد بازیکنان اضافه می‌کنند به این معنا که در صورت وجود پیشنهاد برای بازیکنان، باشگاه ثانویه باید مبلغی که معمولاً چند برابر قرارداد اصلی است، به عنوان حق فسخ قرارداد به باشگاه اولیه بپردازد و بازیکن را در اختیار بگیرد.
در پرسپولیس و البته فوتبال ایران، موضوع به شکل دیگری مطرح شده است؛ اینجا می‌گویند بندی در قرارداد بازیکنان می‌گذاریم که اگر پیشنهاد خوب و خارجی داشتند، از تیم ما جدا شوند!
تفاوت این دو آپشن در قرارداد بازیکنان حرفه‌ای و بازیکنان ایرانی، از زمین تا آسمان است. ترابی در پرسپولیس به‌تازگی جا افتاده و بازی‌های خوبی انجام می‌دهد، اما در قراردادش، بند جدایی دارد و احتمالاً می‌تواند با پرداخت مبلغی نچندان هنگفت از پرسپولیس برود، در حالی که اگر چنین استعدادی از کودکی با یک باشگاه معتبر خارجی قرارداد می‌بست، برایش حق فسخ تعیین می‌کردند تا باشگاه‌های خواهانش چند برابر پول قرارداد اصلی را برای جذب چنین فوتبالیستی، پرداخت کنند.
