این روزها بحث کارشناسان فوتبال ایران است؛
«با صعود پرسپولیس به فینال لیگ قهرمانان آسیا، هر نتیجه ای منهای حضور تیم ملی ایران در جام ملت ها برای آقای کی روش شک شکست بزرگ قلمداد می شود.»
مجری صدا و سیما هم با تاکید و تشدید می گوید؛ «کی روش در این صورت یک ناکامی بزرگ خلق کرده چرا که برای فوتبال ایران جام نیاورده است!»
ابتدا اجازه بدهید تکلیف این جام های نگرفته را روشن کنیم؛ شاید با مخالفان و منتقدان به یک جمع بندی مختصر برسیم؛
۱- کی روش با تیم ملی ایران دو بار فرصت حضور در جام جهانی را داشته و یک بار هم در جام ملت های آسیا که در استرالیا برگزار شد شرکت کرده است.
بنابراین اگر منظور منتقدان از بی جام ماندن کی روش، قهرمانی در جام جهانی است که با عرض شرمندگی این توهم بزرگ تا چند قرن دیگر هم به واقعیت منتج نخواهد شد. قرار نبوده، نیست و نخواهد بود که این فوتبال با این وضعیت فنی و کیفی قهرمان جام جهانی شود.
می ماند یک بار حضور کی روش با تیم ملی ایران در جام ملت های آسیا که او نتوانست پس از ۴۰ سال پشت خط ماندن، جام را برای ما کادوپیچ کند.
۲- این بار هم فرصت دوم است که کی روش تیم ملی را برای جام ملت ها می بندد؛ اگر دوستان فقط بابت همان یک حضور ساده در استرالیا از کی روش توقع جام گرفتن داشتند خب چرا در این ۴۰ سال گذشته با تیم ملی ایران به هیچ کجا نرسیدند؟ ۴۰ سال عقده و حسرت را که یک شبه نمی شود با عصای جادویی محو کرد...
۳- در مورد قیاس فینالست شدن پرسپولیس و حضور در تیم ملی در جام ملت های آسیا اما می توانیم به نتایجی برسیم. این بار توقعات ایجاد شده برای تیم ملی به نحوی است که همه از کی روش جام می خواهند.
این یک انتظار در سطح فوتبال آسیا است که امیدواریم برای تیم ملی اتفاقات خوبی رخ بدهد اما مقایسه کاشیما که به پرسپولیس ۲ گل زد با تیم هایی مانند اسپانیا، پرتغال و مراکش که حریفان ایران در جام جهانی بودند هم خنده دار است...
منتقدان، برد مقابل مراکش و تساوی برابر پرتغال را یک فاجعه ملی قلمداد کردند اما امروز در مورد یک باخت آسیایی با تیمی که قابل قیاس با حریفان جام جهانی نیست سکوت با مزه ای کرده اند...
