زمانیکه متیو لاهوز، داور اسپانیایی دیدار ایتالیا و سوئد سوت پایان بازی را زد، هیچ فوتبال دوستی فکر نمی کرد، جان لوئیجی بوفون با چشمانی اشک بار از دنیای فوتبال خداحافظی می کند.
در تاریخ فوتبال آتزوری ها که نه! بلکه در تاریخ فوتبال جهان بازیکنی به استواری، قدمت و کیفیت همیشگی مانند جان لوئیجی بوفون به اندازه انگشتان دست پیدا می شود که برای سال ها به حراست از منافع باشگاه و تیم ملی خود بپردازد، جان لوئیجی بوفون یکی از انگشتان همین دست نایاب است.
قرار نبود این چنین به آخر خط برسد. بوفون نقش کاپیتان بزرگ را در تیم جوان شده ایتالیا با شایستگی بازی کرد. سرود ملی کشورش را از ته دل خواند و وقتی تماشاگران ایتالیایی طی پخش سرود سوئد سوت زدند او برای سوئدی ها دست زد. بوفون به پیروزی دل بسته بود اما ایتالیا برای صعود نه به بسته بودن دروازه اش، بلکه به گشودن دروازه سوئد نیاز داشت. دروازه ای که باز نشد. وقتی اسطوره فوتبال در لحظات پایانی طی ارسال آن دو ضربه کرنر خود را به محوطه جریمه سوئد رساند تا ضربه ای که مهاجمان ایتالیایی در نواختنش ناکام مانده بودند را بزند، ته دل مان برایش آرزوی موفقیت کردیم اما توپ به سوی او نیامد و ایتالیا حذف شد. آخرین پرده بازی های ملی با اشک های سردار گره خورد. سردار رفت تا دوناروما و ماتیا پرین وارد شوند.
بوفون متولد 28 ژانویه سال 1978 است، زندگی او تحت تاثیر اتفاقات بسیاری به این راه بزرگ ختم شد، شاید هیچ کس باور نکند که زندگی حرفه ای بوفون چگونه تحت تاثیر تنها یک مصدومیت به این افتخارات ختم شده است. او ذاتا از ابتدای دوران فوتبالش یک دروازه بان نبود، بلکه یک مهاجم بود! چرا که در سن 13 سالگی او در تیم پایه های پارما به عنوان مهاجم نوک فعالیت می کرد و در سن 14 سالگی هنگامی که هر دو دروازه بان پارما دچار مصدومیت شدند به اجبار درون دروازه تیم خود قرار گرفت تا پس از 14 روز او به قدرت خود در درون دروازه ایمان بیاورد.
بوفون به راه خود در پارما ادامه داد و در سال 1995 برای اولین بار در ترکیب پارما برابر آث میلان قرار گرفت، هیچ کس آن روزها نمی دانست قرار است او به اسطوره ای بزرگ در تاریخ فوتبال ایتالیا بدل شود، همه چیز همانند یک رویا برای او شروع شد و مانند یک رویا به پایان رسید.
برای اولین بار در سال 1997 و در مرحله پلی آف جام جهانی 1998 مقابل روسیه در ترکیب تیم ملی ایتالیا قرار گرفت و 20 سال بعد بازهم در پلی آف سرنوشتش با ایتالیا رقم خورد اما اینبار فوتبال ملی خداحافظی کرد. زیباترین صحنه ای که از او بیاد داریم در برلین رخ داد، زیباترین عنوان او در سال 2010 از سوی فیفا ارائه شد، برترین دروازه بان قرن 21 و تلخ ترین و درآور ترین صحنه دوران او اشک هایش از تاسف و حسرت بازماندن از جام جهانی 2018 بود.
بوفون در زمین دوید، حمل کرد، فریاد زد، به هوادرانشان انگیزه داد و دروازه را رها کرد تا تیمش را نجات دهد اما تقدیر سرنوشت دیگری را برای او رقم زد، سن سیرو او را احاطه کرده بود تا پایانش غم انگیز نباشد اما چشمانش اشک بار شد، دلش شکست و دنیای فوتبال را با خود به ماتم کشید، او از فوتبال خداحافظی کرد اما افسانه اش هنوز باقی است.
ایتالیا حذف شد و بوفون با آن صحنه های زیبایی که از فوتبال برای ما به یادگار گذاشت، رفت، رفت تا از دروازه یوونتوس حفاظت کند و چه قد حیف که دیگر جام جهانی بوفون را ندارد.
