تصور اینکه روزی هادی طباطبایی یا پرویز برومند از دروازه استقلال خط بخورند خیال باطلی بود اما قلعه‌نویی محکم پای طالب‌لو ایستاد و به این بازیکن میدان داد.
در حالی که خودش مربی باتجربه‌ای نبود. فقط اعتماد به نفس داشت و به کارش مطمئن بود. در آن فصل هم طالب‌لو به یکی از پدیده‌های استقلال تبدیل شد.
این بار در استقلال اما نیمکت‌نشینی مهدی رحمتی عادی است و برای کسی حضور حسین حسینی درون دروازه این تیم عجیب نیست. چراکه استقلال در اوایل دهه 80 این تجربه را پشت‌سر گذاشته است. امروز هم شفر که این چیزها برایش اهمیت ندارد به سادگی از حسینی در دروازه استقلال استفاده می‌کند.
در پرسپولیس اما ظاهراً هنوز دارند روی این مسئله فکر می‌کنند. برانکو شاید برای کنار گذاشتن بیرانوند از دروازه پرسپولیس استرس دارد.
شاید او تصور می‌کند در مسیر قهرمانی تیمش ممکن است دست‌انداز ایجاد شود اما حرف‌هایی که بیرانوند زده حتی اگر از روی ناآگاهی باشد شایسته یک تنبیه انضباطی جدی است.
استقلال و پرسپولیس آنقدر قابلیت دارند که هر جوانی می‌تواند در این تیم‌ها بدرخشد. با این حرف‌ها شاید برانکو راه سال‌های گذشته و حتی امسال استقلال را طی کند؛ شاید بیرانوند به زودی در پرسپولیس نیمکت‌نشین شود. هر چند تجربه ثابت کرده برانکو به لحاظ روحی یک مربی دست به عصا و محافظه‌کار است.
در این باره خیلی‌ها ماجرای رامین رضاییان و نحوه برخورد سختگیرانه برانکو را مثال می‌زنند اما داستان رامین با بیرانوند متفاوت است.
رضاییان منحصراً در تقابل با ایوانکوویچ بود اما بیرانوند به خود برانکو حرفی نزده است!
