برخی معتقدند برانکو، کامیابی نیا را به خاطر آن قهر قبل از بازی سیاه جامگان تنبیه کرده اما برخی دیگر معتقدند بازی دادن به شماره 18 فنی بوده و چون ربیع خواه ساده بازی می‌کند برانکو او را به کمال ترجیح می‌دهد و اهل ریسک کردن نیست. اتفاقی که یکی از دلایل قهر کمال و اعتراضش به شرایط موجود بود.
در اینکه محسن ربیع‌خواه ساده‌تر بازی می‌کند، اهل نگه داشتن و لمس توپ نیست، شکی وجود ندارد اما سوالات دیگری این وسط به وجود می‌آید؛ اینکه آیا ربیع‌خواه از نظر توپربایی به کمال می‌رسد؟ از نظر پاس صحیح رو به جلو، نه رو به عقب و عرضی کوتاه چطور؟ در دوئل‌های تن به تن کمال موفق‌تر است یا محسن؟
شاید ربیع‌خواه کمتر توپ لو بدهد چون ریسکی بازی نمی‌کند و رو به جلو نیست اما این نقطه قوت نیست.
از طرفی کمال کامیابی‌نیا روی ضربات ایستگاهی اثرگذار و گلزن است. کامیابی‌نیا از هر نظر که حساب کنید، هافبک دفاعی موثرتری نسبت به محسن ربیع‌خواه محسوب می‌شود.
هر چند ربیع خواه نسبت به بازی‌های قبلی‌اش نمایش بهتری ارائه داد اما با یک هافبک دفاعی ایده‌آل در حد پرسپولیس بخصوص برای بازی‌های بزرگ مثل الاهلی فاصله دارد. جالب اینکه برانکو با بردن کمال به زمین تغییر سیستم داد و از 2-4-4 لوزی به 1-2-4-4 چرخید تا ربیع خواه را نود دقیقه در زمین نگه دارد.
برخی معتقدند نیمکت نشین کردن کامیابی‌نیا اشتباه است چرا که او شباهتی به رامین رضاییان ندارد و پشت سرش نفر قابل اتکایی نیست.
