با تصمیم کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال ایران، استقلال برای بازی در آبادان و مقابل صنعت نفت، هنوز وارد لیگ نشده با مشکل مواجه شد آن هم در روزهایی که امید ابراهیمی و جباری و پادوانی و ... را هم یا ندارد یا نصفه و نیمه دارد.
اتفاقی که برای استقلال رخ می دهد سال قبل در دیدار با تیم العین هم رخ داد و ناهماهنگی فدراسیون با استقلال منجر به این شد که آبی پوشان مقابل العین بدترین شکست تاریخ را برای این تیم رقم بزنند.
اینکه دیدارهای تیم امید در روزهای فیفا نیست بحثی دیگر است، بحث اصلی این است که حلقه رابط بین استقلال با فدراسیون کیست؟ چرا منصوریان به فدراسیون فوتبال می رود؟ معاون حقوقی کجاست؟ خود مدیر عامل چرا این هماهنگی ها را انجام نمی دهد و چرا در همه موارد یا بیشتر موارد استقلال در دعاوی حقوقی شکست خورده است؟
اشکال در درون مجموعه استقلال
اشکال کار استقلال امروز نه بیرون از این مجموعه که درون مجموعه است. آنجا که مدیر عامل اعلام رسمی می کند که بازیکن به تیم امید می دهیم و سرمربی – به درست یا غلط- بازیکنان را به تیم امید نمی دهد. اشکال کار اینجاست که منصوریان به عنوان سرمربی برای حل مشکل به فدراسیون فوتبال می رود در حالیکه مدیر عامل و معاون حقوقی باید برای دفاع از بازیکنان به این ارگان بروند.
اشکال کار اینجاست که تصمیم ها در کانون استقلال اخذ نمی شوند. اشکال کار درست همینجاست. امیر قلعه نویی و علی پروین این جور موارد را انجام می دادند و به نظر می رسد منصوریان هم دنبال رو آنها شده است.
محروم در جهنم آبادان
استقلال در حالی سه بازیکن خود را در جهنم آبادان از دست داده که پرسپولیس سال قبل با هماهنگی مدیر و مربی خود توانست بازیکنانش را در اردوی پیش فصل میان فصل از کی روش بگیرد و در انتهای لیگ هم قهرمان شود. استقلال اما بازیکنان امیدش را هم نتوانست برای اردوی بدنسازی و دربی آلمان – که البته بعدا لغو شد- داشته باشد.
هم منصوریان و هم افتخاری باید این موضوع را کنترل کنند و به سان یک باشگاه حرفه ای عمل کنند. در فوتبال مدرن مربی هیچ باشگاهی دنبال مسائل حقوقی یا تصمیم گیری های کلان نمی رود. وظیفه مربی فقط موضوع زمین چمن است و تاکتیک های تیمی. منصوریان و افتخاری باید این ساختار را در باشگاه اصلاح کنند اگر موفقیت می خواهند.
