تنها ۲۴ ساعت بعد از بازگشت تیم ملی تکواندو از رقابتهای قهرمانی جهان، بانوی تکواندو ایران راهی بیمارستان شد و تاکنون بستری است. کیمیا علیزاده در حالی بستری شده که گزارش دقیقی از وضعیت جسمانی او منتشر نشده است.
شنیده ها حاکی از آن است که وضعیت عمومی این دختر قهرمان مناسب نیست، شرایطی که بیشتر به نظر می رسد روحی باشد تا ناشی از آسیب های جسمانی!
نکته مهم در این خصوص که در جریان مصاحبه کادر فنی تیم های ملی نیز مطرح شد، اینکه چه اصراری بر اعزام علیزاده با این شرایط به رقابتهای جهانی بود؟ آیا کسب مدال و بالابردن بیلان کاری فدراسیون تکواندو، ارزش از دست رفتن سلامتی وی را داشت؟
بر اساس شنیده ها و گواه حاضرین در موجوی کره جنوبی، کیمیا از زمان ورود شرایط جسمانی مناسبی نداشته و در روز مسابقه نیز به رغم سرگیجه های ممتد با زحمت زیاد موفق به پیروزی مقابل رقبای خود شده است. علیزاده با وجود مصدومیت و شرایط جسمانی نامناسب با غیرتی مثالزدنی رقبا را یکی بعد از دیگری شکست داد و به فینال رسید. در این مرحله هم رسیدن به مدال طلا دور از دسترس نبود. ولی سرگیجه ها امان او را بریده بود!
اما سئوال اصلی اینجاست کسب مدال جهانی به چه قیمتی؟ چرا مسئولان فدراسیون با هدف حفظ سلامتی دختری که می تواند تا سالها برای تکواندو و ورزش کشور افتخارآفرین باشند مانع از حضور او در مسابقات جهانی نشدند؟
اینکه او با انگیزه زیاد اصرار بر اعزام به کره جنوبی داشته طبیعی و بواسطه جوانی، شور و حال کسب مدالی بهتر از برنز دوره قبل بود، ولی نقش مدیریت فدراسیون در این بین چه می شود؟ آیا کسب مدال و کاهش انتقادات می تواند توجیهی برای به خطر افتادن سلامتی دختری باشد که بهتر از تمام قهرمانان جهان و حتی المپیک مبارزه می کند؟
آیا گزارش پزشکانی که پیش از این حضور او در رقابتهای جهانی را بلامانع عنوان کرده بودند اکنون در چنین شرایطی زیر سئوال نمی رود که براساس چه معیاری این مجوز را صادر کرده است؟ فقط بررسی روند بهبودی بخش های آسیب دیده بدن کافی بود و نیازی به بررسی بیشتر نبود؟
خبرنگاری در نشست خبری از اعزام کیمیا علیزاده انتقاد کرد که با واکنش تند مسئولان حاضر در این نشست همراه بود. امروز مشخص می شود که کیمیا علیزاده نباید اعزام می شد و آقایانی که کادر فنی و نایب رئیس بانوان را تحت فشار قراردادند باید در مورد آینده این دختر پاسخگو باشند.
