استقلال در جمع مدعیان به همراه تراکتور سازی در مقابل جوان گرایی مقاومت جانانه ای از خود نشان می داد و ماه ها در قبال این مسئله مقاومت کرد. در واقع پس از جوان گرایی که کی روش در تیم ملی به آن دست زد، برانکو در پرسپولیس، ویسی در سپاهان و البته گل محمدی در ذوب آهن همان مسیر را رفتد و برخی مثل ذوب آهن و پرسپولیس نتیجه اش را گرفتند و برخی هم مثل سپاهان در مرحله عبور از تغییرات هستند اما استقلال حتی در نیم فصل هم علاوه بر ابتدای فصل که بازیکنان نامدار را به جوان های انرژیک ترجیح داد و با خرید جباروف و تیموریان این ماجرا را به اوج رساند.
در واقع استقلال از حکم فیفا کاملا سود برد چرا که درها را بسته دید و از آن روز به بعد بود که منصوریان روی جوان هایش زوم کرد. جوان هایی مثل فرشید اسماعیلی، محسن کریمی، بهنام برزای، حق دوست، زکی پور، قربانی و ...
نتیجه این تمرکز آن شد که امروز شده است. استقلال چهار بازی را پشت هم برد و در لیگ سه تا سه تا گل می زند. آنچه بر منصوریان و استقلال امسال گذشت در دلش حرف بسیار دارد، در واقع این اتفاقات نشان می دهد حرص بیش از اندازه زدن برای خرید های میلیاردی خیلی واجب نیست و آنچه واجب است خوب کار کردن و اعتماد کردن به جوان هایی است که می خواهند بزرگ شوند.
انگیزه این جوان ها در کنار برنامه خوب منصوریان در دربی این تیم را به جایی رساند که سه گل به پرسپولیس زد که قابل باور نبود. در واقع پرسپولیسی که در همه فصل تا اینجا ۵ گل خورده بود سه گل از جوان هایی دریافت کرد که اصلا آنها را نمی شناخت.
اینجا معلوم می شود که نقش مربی فقط خرید بازیکنان بزرگ نیست بلکه ساختن بازیکنان بزرگ است. در این میان منصوریان هم یک نکته مثبت داشت و آن این بود که او نه مثل مظلومی هر روز بهانه آورد و از نداشته هایش گفت و نه مثل قلعه نویی دنبال بازیکنان بزرگ و بزرگ تر می رفت و وقتی یکی مثل جباری را از دست می داد تا سال ها همه شکست هایش را گردن آن انداخت.
