همیشه شعار؛ شعارهای قشنگ؛ یکی از شعارهای قشنگ هم این است که ورزش و فوتبال برای لذت بردن مردم است. مردمی که حق دارند امکانات مناسبی در اختیار داشته باشند. یکی از این مسائل مربوط به امکانات ورزشگاه‌هایی است که زیبایی آنها را سکوهای پر از تماشاگر رقم می‌زند، اما بدون توجه به این مسئله، به فکر نابودی این زیبایی‌ها هستیم.
جدا از بیتوجهی به امکانات ورزشگاه‌ها، مدیران ما داشته‌های فعلی را هم خراب می‌کنند. آن از مجموعه ورزشی آزادی که مشکلات زیادی از جمله چکه کردن آب از سقف دارد و صندلی‌گذاری طبقه دوم این ورزشگاه هم به اجبار انجام شد. اگر AFC و فیفا با نشستن تماشاگران روی سکوهای سیمانی مخالفت نمی‌کردند و اگر آنها نبودند تا برای تماشاگران ارزش قائل شوند، امکان نداشت بازهم شاهد صندلی‌گذاری در ورزشگاه آزادی باشیم.
از ورزشگاه آزادی که بگذریم به پروژه عجیب و غریب نقش جهان می‌رسیم که پس از افتتاح اولیه در سال 81، از سال 86 بسته شد تا فاز دوم آن اجرایی شود و اکنون 9 سال است که خبری از افتتاح آن نیست. حتی تاریخ 15 مرداد 95 که به عنوان تاریخ نهایی آماده‌سازی این ورزشگاه اعلام شده بود نیز درست از آب درنیامد. ورزشگاهی که می‌توانست به فوتبال اصفهان کمک زیادی کند، اما اینجا هم عدم مدیریت مناسب شرایط را سخت کرد.
پس از عدم توانایی در حفظ و نگهداری ورزشگاه آزادی و خراب کردن پروژه بزرگی به نام نقش جهان، حالا نوبت به ورزشگاه یادگار امام (ره) تبریز رسیده است. ورزشگاهی که شرایط فوق‌العاده‌ای داشت، اما اکنون نشانی از یک ورزشگاه ندارد.
پس از پایان لیگ برتر پانزدهم قرار شد چمن ورزشگاه یادگار امام (ره) تبریز تعویض شود و تمام کارهای مربوط به این امر نیز انجام شده است. ورزشگاهی که تیم پر هواداری چون تراکتورسازی در آن بازی می‌کرد و تماشاگران زیادی را هم به ورزشگاه می‌کشاند، اما هنوز آماده بازی نیست و تا این لحظه اجازه ورود چمن را نداده‌اند تا این ورزشگاه بار دیگر برای بازی‌های تراکتورسازی آماده شود. تراکتورسازی نیز به اجبار بازی‌های خود را در ورزشگاه اختصاصی‌‌اش که حدود شش هزار نفر گنجایش دارد دنبال می‌کند که شرایط اولیه را برای حضور تماشاگران ندارد. شرایط نامساعد روی سکوها و نداشتن امکاناتی چون آب شرب، یعنی تماشاگران بی‌ارزش هستند که برای آنها شرایط مناسبی فراهم نمی‌کنیم و همان امکاناتی هم که در اختیارشان است را از دست‌شان می‌گیریم.
این در شرایطی است که فوتبال در همه جای دنیا برای لذت بردن است اما در ایران نه تنها اینگونه نیست، بلکه داشته‌های فعلی‌مان را هم خراب می‌کنیم. در حالی که با یک مدیریت مناسب می‌شد ورزشگاه نقش جهان زودتر از اینها آماده شود و در حالی که می‌شد عملیات بازسازی چمن ورزشگاه یادگار امام در زمان مناسب انجام شود و به موقع به پایان برسد هیچ‌کدام از این اتفاقات رخ نداد. وقتی هم امکانات اولیه نباشد، ناهنجاری‌ها افزایش می‌یابد. کمی مدیریت می‌تواند به همه ما در لذت بردن از فوتبال و البته ورزش کمک کند اما دریغ که اینگونه نیست و در ایران، ورزش وسیله عذاب و ناراحتی تماشاگران است نه لذت بردن آنها.
