کی‌روش دلخور است که زمین تمرین ندارد، علیرضا منصوریان که قبل از شروع لیگ در به در دنبال زمین تمرین می شت، همچنین پرسپولیس و طاهری که بر سر زمین شماره دو آزادی با استقلال وارد کشمکش شدند.
به این موضوع اضافه کنید تراکتورسازی تبریز را که ورزشگاه یادگار امام(ره) محل برگزاری بازیهای خانگی اش هنوز آماده نیست و در به در اینطرف و آنطرف است. این اشکال را به دو شکل باید بررسی کرد.
مدیریت های میانی
اول: مدیریت هایی که خوب مدیریت نمی کنند جرا که هم استقلال ورزشگاه حجازی را دارد و به موقع آن را زیر کشت نبرده، هم پرسپولیس درفشی‌فر دارد که به موقع آن را بازسازی نکرده و هم تبریز یادگار امام (ره) دارد که آنجا هم به موقع زیر کشت نرفته تا تراکتورسازی و شاید ماشین سازی دربه در شوند.
مدیریت های کلان
دوم: جمعیت ایران طی سی سال گذشته بیش از دو برابر شده و از ۳۰ میلیون به ۸۰ میلیون نفر رسیده است اما ورزشگاه ها به ویژه در تهران همان تختی و آزادی و شیرودی قدیمی هستند و ورزشگاه استاندارد و مدرنی که قابلیت برگزاری مسابقات کلان را داشته باشد به این مجموعه ها اضافه نشده است.
جمعیت تهران ۶ میلیون نفر بود که امروز به بیش از ۱۸ میلیون نفر رسیده اما امکاناتش همان است که برای تهران ۶ میلیونی ساخته شده بود. این موضوع را باید حل کرد، قرار نیست تیم ملی ایران، استقلال و پرسپولیس تهران و تراکتور سازی تبریز که بیش از هشتاد درصد هواداران فوتبال را در دل خود جا می دهند، دربه در زمین تمرین یا دربه در ورزشگاه برای مسابقه دادن باشند.
همین امکانات است که فوتبال ایران را عقب نگه می‌دارد، همین موارد است که تمرکز را بر هم می‌زند و حتی گاهی کشمکش‌های غیر ضروری در فوتبال ایجاد می‌کند و موجب نفاق و عدم اتحاد می‌شود.
